Αντιφασιστικά μέτωπα ή επαναστατικός αγώνας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΜΟΝΟ Η ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Απέναντι στην πασιφανή έκρηξη του νέο (ή μετά) φασισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, στην Ευρώπη και την Ελλάδα, ποια πρέπει να είναι η στάση της Αριστεράς; Η καλύτερη λύση βρίσκεται, άραγε, στη συνειδητή αδιαφορία την οποία επιδεικνύει το ΚΚΕ, θεωρώντας ότι δεν τρέχει δα τίποτε ιδιαίτερο και πως όλα αυτά είναι φαινόμενα που πρέπει να θεωρούνται φυσιολογικά στο πλαίσιο του καπιταλισμού και θα ξεπεραστούν στο πλαίσιο του νέου λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου και της κυβέρνησής του; Ή μήπως είναι πιο αποτελεσματικός ο δρόμος που φαίνεται πως προκρίνουν, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο αναρχικός χώρος και τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς - δηλαδή της κατά περίπτωση απάντησης στις προκλήσεις και της συγκρότησης διακριτών και αυτόνομων πολιτικά αντιφασιστικών μετώπων;
Οποιαδήποτε απάντηση δοθεί χωρίς να λάβει υπόψη της την ιστορική εμπειρία, αλλά και τις βαθιές κοινωνικές ρίζες που έχουν (και σήμερα) τα φαινόμενα αυτά στις καπιταλιστικές κοινωνίες, είναι βέβαιο ότι θα έχει χάσει προκαταβολικά το παιχνίδι. Το ίδιο θα συμβεί με όσους προσπαθήσουν να διαχωρίσουν την "κοινωνική ακροδεξιά" από την αντιδραστική στροφή των σύγχρονων αστικών κρατών, είδικά στο φόντο της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που σαρώνει τις μητροπόλεις και την περιφέρεια του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Και βεβαίως, θα είναι ασυγχώρητο λάθος να αγνοηθεί η βαθύτερη και ουσιαστικότερη διαπλοκή που υπάρχει στην εποχή μας ανάμεσα στους μηχανισμούς καταστολής, το παρακράτος και την αυθόρμητη κίνηση ορισμένων κοινωνικών στρωμάτων προς το δεξιό άκρο - που στόχο έχει τη δημιουργία ενός τεράστιου και πανίσχυρου προστατευτικού τείχους, αδιαπέραστου για τις δυνάμεις της επανάστασης και της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.
Είναι δε σίγουρο ότι δεν αρκεί η καταγγελία της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και του νεοφασισμού, όσο ηχηρή και ολοκληρωμένη κι αν είναι. Το "κλειδί" βρίσκεται στην ανάπτυξη ενός ανατρεπτικού - επαναστατικού ρεύματος, με ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικά και απελευθερωτικά χαρακτηριστικά, το οποίο θα είναι σε θέση να πείθει και να εμπνέει, να αφουγκράζεται την αγανάκτηση και την αηδία της κοινωνίας (και ειδικά των νέων) για το κατεστημένο, να συνδέεται οργανικά με την ελπίδα ενός νέου κόσμου, ζωντανού και δημιουργικού, στο επίκεντρο του οποίου θα βρίσκεται ο εργαζόμενος άνθρωπος.
Θα μπορεί, δηλαδή, να τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια των επίδοξων νέων Χίτλερ, Μουσολίνη και Φράνκο οι οποίοι, όπως οι ένδοξοι προκάτοχοί τους, φιλοδοξούν να είναι αυτοί που θα εκφράσουν τα υπόγεια ρεύματα της εποχής μας - μιας εποχής κρίσης, η έκταση και το βάθος της οποίας, όπως έχει επανειλημμένως ειπωθεί, από επαναστάτες μα και αστούς, μόνο με εκείνη που ξέσπασε πριν από 80 χρόνια μπορεί να συγκριθεί.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΡΙΝ 12/04/2009