Η ωμότητα, η κυνικότητα και η προκλητικότητα των Γ. Παπαθανασίου, κ. Μυλωνά και Δ. Δασκαλόπουλου, προκάλεσαν ρίγη ανατριχίλας στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών από το βήμα του Συλλόγου Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας, αφού παραδέχτηκε, σχετικά με την κρίση, ότι "τα δύσκολα είναι μπροστά μας", επανέλαβε την πρόθεση της κυβέρνησης να μην αυξήσει τη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου γιατί, όπως είπε, αυτό το μέτρο θα οδηγούσε τις επιχειρήσεις σε πτωχεύσεις με αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας, τις ανατιμήσεις κλπ.
Υπερασπίστηκε το μέτρο των 28 δισ. εθρώ - χάρισμα στις τράπεζες, όπως επίσης και το νέο πρόγραμμα "Επιχειρηματικότητα και ανταγωνιστικότητα" ύψους 1,43 δισ. ευρώ προς το κεφάλαιο. Δεν παρέλειψε, για άλλη μια φορά, να διαβεβαιώσει ότι οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν με πιο γρήγορο ρυθμό. Τόνισε ότι προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι η μείωση του δημόσιου ελλείμματος κάτω από το 3% του ΑΕΠ μέχρι το τέλος του 2010, η στήριξη της ανάπτυξης, ενώ επανέλαβε την υπόσχεση για υπεράσπιση των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών, τη θωράκιση της απασχόλησης και το χτύπημα της φοροδιαφυγής.
Η συνέχεια δόθηκε από τον Γ. Μυλωνά, που μιλώντας από το βήμα της ΓΣ του ΣΒΒΕ, για τελευταία φορά με την ιδιότητα του προέδρου, είπε ότι "δεν είναι η ελληνική βιομηχανία που προκάλεσε την κρίση". Επιτέθηκε στην κυβέρνηση επειδή δεν στηρίζει τη βιομηχανία, "όπως κάνουν όλες οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο" και προκλητικά υποστήριξε ότι η ελληνική βιομηχανία "είναι και αυτή θύμα (σ.σ. της κρίσης) που πασχίζει μόνη της, χωρίς να κατεβάζει τρακτέρ στους δρόμους, και χωρίς να της παρέχονται ειδικές εκπτώσεις ή ενισχύσεις, να προβλέψει και να σχεδιάσει το μέλλον της, να λάβει τα μέτρα της, για να μπορεί να σταθεί στα πόδια της την επόμενη μέρα, να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της προς όλους τους τρίτους και να εξακολουθήσει να αναπτύσσεται, να καινοτομεί και να εξαπλώνεται στον κόσμο". Με περισσό θράσος επιτέθηκε στις δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς που αντιπαλεύουν τη λογική της ταξικής συνεργασίας, λέγοντας: "Κανένας αυτόκλητος σωτήρας δεν έχει το δικαίωμα να υποβάλει, ακόμη χειρότερα δε και με ψυχολογική βία, σε ένα εργαζόμενο ποιο είναι το συμφέρον του και ποιο όχι. Ιδίως δε σε περιπτώσεις απόλυτης νομιμότητας, τα όρια της οποίας τα καθορίζει η Βουλή των Ελλήνων, και όχι όποια μειοψηφία φωνάζει περισσότερο".
Στην ίδια αντεργατική λογική ήταν και η τοποθέτηση του προέδρου του ΣΕΒ σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο σύνδεσμος με θέμα την κρίση. Ο Δ. Δασκαλόπουλος είπε ότι η "κρίση είναι εγγενής" η αντιμετώπισή της βρίσκεται στις "διαρθρωτικές αλλαγές" και τάχθηκε υπέρ "της μείωσης των μισθών και του ελαστικού ωραρίου εργασίας, με τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων". Γεμάτος "φιλευσπλαχνία" για τους ανέργους, τόνισε: "Έχει σημασία να συνεργαστούμε για να δώσουμε καλύτερη εκπαίδευση και εφόδια στους εργαζομένους που χάνουν τη δουλειά τους, χρειάζεται ένα καλύτερο σύστημα προστασίας μέχρι να βρουν εργασία". Δίνοντας μαθήματα "ταξικού συνδικαλισμού" κατηγόρησε το συνδικαλιστικό κίνημα "που κατά κανόνα εξυπηρετεί τα στενά συμφέροντα όσων έχουν ήδη εργασία".
Στο φόντο της κρίσης, της συντονισμένης επίθεσης κεφαλαίου - ΝΔ - ΕΕ απέναντι στους εργαζόμενους και της συμπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε δύο γεγονότα που τονίζουν ότι το κεφάλαιο καταφέρνει και κερδίζει ακόμη και στο έδαφος της κρίσης, επομένως το κόστος της κρίσης δεν κατανέμεται ομοιόμορφα Πρώτο, ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν επιδοθεί σε ένα ξέφρενο κερδοσκοπικό παιχνίδι. Κερδίζουν από τη διαφορά μεταξύ του επιτοκίου που έχουν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου - τα οποία οι τράπεζες αγοράζουν και τα δίνουν ως εγγύηση για να πάρουν δανεικά από την ΕΚΤ - και του χαμηλότερου επιτοκίου δανεισμού τους. Έτσι δίνουν "λύση" στο πρόβλημα της ρευστότητας που έχουν. Μέχρι τώρα έχουν πάρει 45 δισ. ευρώ από την ΕΚΤ. Δεύτερο, τις δηλώσεις του διοικητή της ΤτΕ ότι το βασικό επιτόκιο αναχρηματοδότησης της ΕΚΤ που είναι 1,25% μπορεί να μειωθεί κάτω και από το 1% γεγονός που θα αποτελέσει ανάσα ζωής για τις τράπεζες.
Όμως όσα νομισματικά και δημοσιονομικά μέτρα κι αν πάρουν δεν πρόκειται να βγουν από την κρίση τους. Όσο και αν μειώσουν τα επιτόκια, ακόμα και αν τα μηδενίσουν. Γιατί η κρίση τους δεν εδράζεται στη σφαίρα της κυκλοφορίας του κεφαλαίου, δεν είναι νομισματικό φαινόμενο. Η αιτία της βρίσκεται εκεί που δημιουργείται η αξία και η υπεραξία, δηλαδή στην παραγωγή. Η αιτία βρίσκεται στην έντονα πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους, γεγονός που βρίσκει την έκφρασή του στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου. Τα χρηματιστήρια γενίκευσαν και επιδείνωσαν την κρίση. Πρόκειται για δομική κρίση. Για κρίση - σταθμοί στην ιστορία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της ταξικής πάλης.
Υπερασπίστηκε το μέτρο των 28 δισ. εθρώ - χάρισμα στις τράπεζες, όπως επίσης και το νέο πρόγραμμα "Επιχειρηματικότητα και ανταγωνιστικότητα" ύψους 1,43 δισ. ευρώ προς το κεφάλαιο. Δεν παρέλειψε, για άλλη μια φορά, να διαβεβαιώσει ότι οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν με πιο γρήγορο ρυθμό. Τόνισε ότι προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι η μείωση του δημόσιου ελλείμματος κάτω από το 3% του ΑΕΠ μέχρι το τέλος του 2010, η στήριξη της ανάπτυξης, ενώ επανέλαβε την υπόσχεση για υπεράσπιση των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών, τη θωράκιση της απασχόλησης και το χτύπημα της φοροδιαφυγής.
Η συνέχεια δόθηκε από τον Γ. Μυλωνά, που μιλώντας από το βήμα της ΓΣ του ΣΒΒΕ, για τελευταία φορά με την ιδιότητα του προέδρου, είπε ότι "δεν είναι η ελληνική βιομηχανία που προκάλεσε την κρίση". Επιτέθηκε στην κυβέρνηση επειδή δεν στηρίζει τη βιομηχανία, "όπως κάνουν όλες οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο" και προκλητικά υποστήριξε ότι η ελληνική βιομηχανία "είναι και αυτή θύμα (σ.σ. της κρίσης) που πασχίζει μόνη της, χωρίς να κατεβάζει τρακτέρ στους δρόμους, και χωρίς να της παρέχονται ειδικές εκπτώσεις ή ενισχύσεις, να προβλέψει και να σχεδιάσει το μέλλον της, να λάβει τα μέτρα της, για να μπορεί να σταθεί στα πόδια της την επόμενη μέρα, να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της προς όλους τους τρίτους και να εξακολουθήσει να αναπτύσσεται, να καινοτομεί και να εξαπλώνεται στον κόσμο". Με περισσό θράσος επιτέθηκε στις δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς που αντιπαλεύουν τη λογική της ταξικής συνεργασίας, λέγοντας: "Κανένας αυτόκλητος σωτήρας δεν έχει το δικαίωμα να υποβάλει, ακόμη χειρότερα δε και με ψυχολογική βία, σε ένα εργαζόμενο ποιο είναι το συμφέρον του και ποιο όχι. Ιδίως δε σε περιπτώσεις απόλυτης νομιμότητας, τα όρια της οποίας τα καθορίζει η Βουλή των Ελλήνων, και όχι όποια μειοψηφία φωνάζει περισσότερο".
Στην ίδια αντεργατική λογική ήταν και η τοποθέτηση του προέδρου του ΣΕΒ σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο σύνδεσμος με θέμα την κρίση. Ο Δ. Δασκαλόπουλος είπε ότι η "κρίση είναι εγγενής" η αντιμετώπισή της βρίσκεται στις "διαρθρωτικές αλλαγές" και τάχθηκε υπέρ "της μείωσης των μισθών και του ελαστικού ωραρίου εργασίας, με τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων". Γεμάτος "φιλευσπλαχνία" για τους ανέργους, τόνισε: "Έχει σημασία να συνεργαστούμε για να δώσουμε καλύτερη εκπαίδευση και εφόδια στους εργαζομένους που χάνουν τη δουλειά τους, χρειάζεται ένα καλύτερο σύστημα προστασίας μέχρι να βρουν εργασία". Δίνοντας μαθήματα "ταξικού συνδικαλισμού" κατηγόρησε το συνδικαλιστικό κίνημα "που κατά κανόνα εξυπηρετεί τα στενά συμφέροντα όσων έχουν ήδη εργασία".
Στο φόντο της κρίσης, της συντονισμένης επίθεσης κεφαλαίου - ΝΔ - ΕΕ απέναντι στους εργαζόμενους και της συμπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε δύο γεγονότα που τονίζουν ότι το κεφάλαιο καταφέρνει και κερδίζει ακόμη και στο έδαφος της κρίσης, επομένως το κόστος της κρίσης δεν κατανέμεται ομοιόμορφα Πρώτο, ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν επιδοθεί σε ένα ξέφρενο κερδοσκοπικό παιχνίδι. Κερδίζουν από τη διαφορά μεταξύ του επιτοκίου που έχουν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου - τα οποία οι τράπεζες αγοράζουν και τα δίνουν ως εγγύηση για να πάρουν δανεικά από την ΕΚΤ - και του χαμηλότερου επιτοκίου δανεισμού τους. Έτσι δίνουν "λύση" στο πρόβλημα της ρευστότητας που έχουν. Μέχρι τώρα έχουν πάρει 45 δισ. ευρώ από την ΕΚΤ. Δεύτερο, τις δηλώσεις του διοικητή της ΤτΕ ότι το βασικό επιτόκιο αναχρηματοδότησης της ΕΚΤ που είναι 1,25% μπορεί να μειωθεί κάτω και από το 1% γεγονός που θα αποτελέσει ανάσα ζωής για τις τράπεζες.
Όμως όσα νομισματικά και δημοσιονομικά μέτρα κι αν πάρουν δεν πρόκειται να βγουν από την κρίση τους. Όσο και αν μειώσουν τα επιτόκια, ακόμα και αν τα μηδενίσουν. Γιατί η κρίση τους δεν εδράζεται στη σφαίρα της κυκλοφορίας του κεφαλαίου, δεν είναι νομισματικό φαινόμενο. Η αιτία της βρίσκεται εκεί που δημιουργείται η αξία και η υπεραξία, δηλαδή στην παραγωγή. Η αιτία βρίσκεται στην έντονα πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους, γεγονός που βρίσκει την έκφρασή του στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου. Τα χρηματιστήρια γενίκευσαν και επιδείνωσαν την κρίση. Πρόκειται για δομική κρίση. Για κρίση - σταθμοί στην ιστορία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της ταξικής πάλης.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΑΤΣΙΟΣ
ΠΡΙΝ 12/04/2009
ΠΡΙΝ 12/04/2009
