Είκοσι χρόνια από το 1989, αντί του "νεοσυντηρητικού χειμώνα", ένα "μαύρο αντιδραστικό καλοκαίρι" βρίσκεται μπροστά μας. Η νέα επίθεση του κεφαλαίου έχει ήδη εξαγγελθεί για αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Στόχος της είναι η "λαϊκή ασφυξία", προκειμένου να ξεπεραστεί το "μπούκωμα" του πολιτικού συστήματος και ν' αναπλαστεί το πολιτικό σκηνικό, χωρίς τον κίνδυνο της δυναμικής παρουσίας των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο.
Ο Δεκέμβρης του 2008 σφράγισε τις εξελίξεις. Στο προοίμιο της καπιταλιστικής κρίσης, η έκρηξη της νεολαίας στην Ελλάδα φανέρωσε ανάγλυφα όλα τα στοιχεία της νέας κατάστασης. Και αναφερόμαστε προκαταβολικά στο Δεκέμβρη, γιατί θεωρούμε πως ωριμάζουν καθημερινά νέοι μεγαλύτεροι Δεκέμβρηδες, νέες μεγαλύτερες εκρήξεις, γεγονότα σημαντικά με επαναστατικά χαρακτηριστικά. Αλλά πρέπει εδώ να το πούμε καθαρά και σταράτα: μόνο η προσπάθεια να οικοδομηθεί ένα πολιτικό εργατικό κίνημα, ένα πολιτικό κίνημα νεολαίας με εργατική αναφορά, μπορεί να βοηθήσει τις λαϊκές μάζες να αποκτήσουν ταξική συνείδηση μέσα από την ίδια τη μαχόμενη εμπειρία τους. Μόνο μια νέα αγωνιστική ταξική ενότητα των καταπιεσμένων, που θα παλέψει για να σπάσει την ηγεμονία της αστικής πολιτικής και στην οικονομία και στους θεσμούς, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για νέες μετατοπίσεις στους συσχετισμούς δυνάμεων, για τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας και την αντικαπιταλιστική επανάσταση. Η εποχή που άνοιξε είναι η εποχή των μεγάλων δυνατοτήτων και των μεγάλων δυσκολιών, όπως σημειώναμε ήδη από το 2ο Συνέδριο του ΝΑΡ. Τα σκιρτήματα και οι εκρήξεις των εργαζομένων και της νεολαίας είναι μπροστά μας, χρειάζεται όμως απαραίτητα να μπολιαστούν με τη στρατηγική και την τακτική ενός νέου επαναστατικού κομμουνιστικού σχεδίου.
Το καθήκον της οικοδόμησης μιας άλλης Αριστεράς, μιας Αριστεράς που θα μπορεί να συμβάλει σε ανατροπές και σε νίκες, δεν αφορά απλώς στον κόσμο των οργανώσεων της επαναστατικής Αριστεράς ή και στους ανένταχτους συντρόφους που στρατεύονται στο εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η απαίτηση για μια άλλη Αριστερά συναντιέται με ένα ευρύτερο δυναμικό, με τον παλιό και το νέο κόσμο όλης της Αριστεράς, με τις παρυφές των επίσημων αριστερών κομμάτων, αλλά και με πολλούς μάχιμους αγωνιστές συνδικαλιστικών, περιβαλλοντικών ή άλλου τύπου αντιστάσεων μέσα στα μαζικό κίνημα. Αυτό το νέο φαινόμενο παρουσιάστηκε τόσο στις δυναμικές εμφανίσεις στο Σπόρτιγκ, στην Αθηναΐδα, στις δεκάδες συνελεύσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.
Προσπαθεί να απαντήσει σ' αυτή τη νέα απαιτητικότητα η επίσημη Αριστερά; Δείχνει έστω κάποια στοιχεία μαχόμενης αυτοκριτικής που θα την έκαναν ικανή να απαρνηθεί λάθη και ανεπάρκειες του παρελθόντος και να συνδράμει το μαζικό κίνημα σ' αυτές τις κατευθύνσεις; Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά και οι δύο πόλοι αυτού του "ενδοαριστερού εμφύλιου" μοιάζουν περισσότερο να πατούν στο έδαφος του '89 παρά στη σύγχρονη πραγματικότητα. Και το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ "διαβάζουν την κατάσταση μόνο αρνητικά. Αδυνατούν να δείξουν έστω κάποια ψιχία εμπιστοσύνης στην αυτενέργεια και τη δυναμική παρουσία των λαϊκών μαζών και επιθυμούν διακαώς την εδραίωση της συμπληρωματικής τους δύναμης στα αστικό πολιτικό σκηνικό. Αυτή η ίδια συνταγή που τους οδήγησε το '89 στην πιο επονείδιστη συνεργασία με την αστική τάξη μετά τον εμφύλιο, όχι μόνο δεν έχει ξεπεραστεί, αλλά δείχνει εδραιωμένη γερά τόσο στη μικροαστική "λαϊκή εξουσία" του ΚΚΕ όσο και στο "δημοκρατικό δρόμο προς το σοσιαλισμό" του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Απ' αυτή τη στρατηγική χωρίς σύγκρουση, χωρίς επανάσταση εντέλει, απορρέουν και οι τακτικές τους των συμμαχιών με το ΠΑΣΟΚ (σε δήμος και συνδικάτα προς το παρόν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) ή της πλήρους εχθρότητας προς τους αγώνες της νεολαίας για το άρθρο 16 ή τον πρόσφατο Δεκέμβρη που επιδεικνύει το ΚΚΕ. Και αν έχει μια πιθανότητα να αναπλαστεί το παρηκμασμένο και χρεοκοπημένο πολιτικό σκηνικό, αυτή είναι ακριβώς η συμπληρωματική Αριστερά, η Αριστερά που δεν τοποθετείται απέναντι αλλά μέσα στο σύστημα.
Βεβαίως, οι δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς, οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της νΚΑ, οι οργανώσεις και οι ανένταχτοι αγωνιστές που έστησαν στα πόδια του το εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν έχουν ξεπεράσει μόνιμες εγγενείς αδυναμίες, υπεραπλουστεύσεις, βερμπαλισμούς, μικροϊδιοκτησίες κλπ.
Προσπαθούν όμως ν' αλλάξουν τα δεδομένα μέσα στο κίνημα και για το κίνημα. Τοποθετούνται σαφώς στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης και προκρίνουν τις μάχες για την ανατροπή της επίθεσης, για τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας. Προσπαθούν να συμβάλουν στην εφεύρεση ενός δρόμου μιας νέας κοινωνικής επανάστασης που ωριμάζει μέσα στο σάπισμα του καπιταλισμού. Προσπαθούν να συμβάλουν μέσα στη δίνη της κρίσης τα μεγάλα ερωτήματα που προωθούν την ιστορία. Προσπαθούν ν' αποδείξουν έμπρακτα ότι μπορούμε να νικήσουμε αν βαδίσουμε στο δρόμο της όξυνσης της ταξικής πάλης και όχι της ταξικής συνεργασίας...
ΤΑΣΟΣ ΚΑΤΙΝΤΣΑΡΟΣ
ΠΡΙΝ 24/05/2009
ΠΡΙΝ 24/05/2009
.png)
