Μετανάστες, εργατικό κίνημα και Αριστερά

Η επίθεση στους μετανάστες από την κυβέρνηση της ΝΔ, υλοποιώντας τις οδηγίες της ΕΕ, με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ και την ενθάρρυνση του ΛΑΟΣ, έχει ανοίξει τη συζήτηση μέσα στην Αριστερά και το εργατικό κίνημα για τη γραμμή με την οποία θα παρέμβουν. Συζήτηση γίνεται και μέσα στις γραμμές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε αυτή θέλει να συμβάλει το συγκεκριμένο άρθρο.

Τα αντιμεταναστευτικά μέτρα της κυβέρνησης, φέρνουν στο προσκήνιο τη συζήτηση για την παρέμβαση της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, στο ζήτημα των μεταναστών και του ρατσισμού. Αν και το ζήτημα αυτό δεν είναι καινούργιο, η γραμμή παρέμβασης σε αυτό, δεν είναι αυτονόητη.

Το ΝΑΡ καθώς και οι περισσότερες οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αντιλαμβανόμαστε το μεταναστευτικό κυρίως ως μορφή έκφρασης της επίθεσης της αστικής τάξης σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, στην ενότητα της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης. Η απάντηση επομένως πρέπει να έχει στο κέντρο της αυτό το ζήτημα και πολιτικά να στοχεύει στην καπιταλιστική επίθεση, την ΕΕ και το πολιτικό σύστημα που προωθεί την επίθεση. Πυρήνας αυτής της στόχευσης είναι η ενιαία δράση ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, με έμφαση στα αιτήματα για ίσα δικαιώματα, εγγραφή στα συνδικάτα όλων των μεταναστών, νόμιμων και "παράνομων" κλπ. Σημαντική πλευρά αυτής της απάντησης είναι η δράση ενάντια στην ακροδεξιά, όχι όμως σε μια "κριτική" ενότητα με δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά αντιμετωπίζοντας την ως ελεύθερο εξτρέμ αυτού.

Στην αντίληψη ενός τμήματος της Αριστεράς, συμπεριλαμβανόμενης και της αντικαπιταλιστικής, το μεταναστευτικό αντιμετωπίζεται κυρίως ως θέμα ξενοφοβίας, ρατσισμού, πολυπολιτισμικότητας, ανοχής διαφορετικών θρησκειών κλπ., οπότε το μέτωπο στρέφεται κατά βάση στους ρατσιστές, ακροδεξιούς, δευτερευόντως στην κυβέρνηση, που αποδέχεται την ατζέντα τους, υποτίθεται "πιεσμένη", τριτευόντως στο ΠΑΣΟΚ, που "συναινεί" σε όλα αυτά, και ελαχίστως στην ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτή την άποψη είναι τα αιτήματα που προβάλλουν το Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, μαζί με κοινότητες μεταναστών και την Επιτροπή Κατά του Συμφώνου Μετανάστευσης και του Ασύλου της ΕΕ, όπου συμμετέχει και το ΣΕΚ. Στο κάλεσμα για το αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στις 9 Ιούλη τα αιτήματα για "νομιμοποίηση όλων των μεταναστών" και "ίσα δικαιώματα ελλήνων και μεταναστών", που αποτελούν προϋπόθεση για συστράτευση με τους έλληνες εργαζόμενους, έχουν "ξεχαστεί". Δεν έχουμε αμφιβολία ότι οι σύντροφοι αυτοί υιοθετούν τα συγκεκριμένα αιτήματα, άλλωστε παλεύουν χρόνια για αυτά. Στο όνομα όμως της "απάντησης στη συγκυρία", αλλά βασικά εξ αιτίας της λαθεμένης πολιτικής ιεράρχησης, εκφράζεται τελικά από μεριάς τους, η αντίθεση, μόνο στις επιχειρήσεις - σκούπα και τους φασίστες, χωρίς αυτοτελή αναφορά στην κυβέρνηση και την ΕΕ και χωρίς μια γραμμή αγωνιστικής ταξικής ενότητας και παρέμβασης στους εργαζομένους.

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα, όταν από τους συντρόφους του ΣΕΚ, στο όνομα της ανάγκης ευρύτερης δυνατής απάντησης στα μέτρα, ο γενικός πολιτικός προσανατολισμός αυτής της άποψης, περιορίζεται στο σύνθημα "Στοπ στο ρατσιστικό κατήφορο ΝΔ-ΛΑΟΣ". Και αυτό τη στιγμή, που το ΠΑΣΟΚ - η πιθανότερη αυριανή κυβερνητική λύση - επίσημα και ρητά διατυπώνει ως κεντρική του πολιτική θέση τη "μηδενική ανοχή στους λαθρομετανάστες".

Επίσης, στο όνομα της "στράτευσης των συνδικάτων", τσουβαλιάζονται όλα μαζί, λες και είναι το ίδιο πράγμα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ ή οι κλασικοί δεινόσαυροι τύπου ΕΚΑ, που ουδέποτε έχουν παίξει οποιοδήποτε απεργιακό ή αγωνιστικό ρόλο, με ένα πρωτοβάθμιο αγωνιστικό σωματείο όπως η ΠΕΚΟΠ ή το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών. Κατά τη γνώμη μας, η συσπείρωση των εργαζομένων, σε ένα τόσο δύσκολο θέμα όπως το μεταναστευτικό, προϋποθέτει σαφή πρόταξη της ανάγκης αγωνιστικής ταξικής ενότητας στα συνδικάτα, κόντρα στη συναίνεση και τη διαίρεση των εργαζομένων, που προωθεί και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ζητάμε από την κυβέρνηση και το κράτος νομιμοποίηση των μεταναστών. Θα ήταν παράλογο να μην απαιτούμε την ίδια στιγμή, τη "νομιμοποίηση" όλων των μεταναστών από τα συνδικάτα, κάνοντας σφοδρή επίθεση στις ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ και όχι μόνο, που στο όνομα της νομιμότητας δεν δέχονται στις γραμμές τους "παράνομους" μετανάστες. Μην ξεχνάμε επίσης ότι δέχονται μεν τους "νόμιμους" μετανάστες ως μέλη - ψηφοφόρους, αλλά επικαλούνται διαρκώς νομικά κωλύματα για την εκλογή τους στα ΔΣ. Για να μη θυμίσουμε ότι δεν δέχονται ως μέλη τους ούτε τους έλληνες εργαζόμενους που απασχολούνται με άτυπες μορφές απασχόλησης... Πόσες Κωνσταντίνες πρέπει ακόμη να υπάρξουν για να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη μιας μεγάλης στροφής στο εργατικό κίνημα, ξεφεύγοντας από το δογματισμό της αγιοποίησης των συνδικάτων και της ενότητας χωρίς περιεχόμενο;

Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα αφορά στη μεθοδολογία τεκμηρίωσης της άποψης μας για το μεταναστευτικό και αποδόμησης των κυρίαρχων ιδεολογημάτων Διότι προφανώς δεν αρκεί γενικά μια γραμμή. Το ΣΕΚ και στο ζήτημα αυτό κάνει σοβαρά πολιτικά λάθη. Εστιάζει την επιχειρηματολογία του με ένα ψευδο-επιθετικό τρόπο, ακριβώς πάνω στις αιχμές που έχει διατυπώσει ο αντίπαλος με τα ερωτήματά του. Όταν τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής πολιτικής και ο ακροδεξιός συρφετός θέτουν το αποπροσανατολιστικό ερώτημα "Πόσοι μετανάστες χωράνε στην Ελλάδα;" δεν μπορεί να δίνεται η αφελής απάντηση: "Όλοι! Ανοίξτε τα σύνορα στους εργάτες τώρα!" Ο πολιτικός αυτός λόγος, δεν περιέχει καμία δυνατότητα συσπείρωσης εργατικού λαϊκού κόσμου σε ένα ευρύ αντιρατσιστικό κίνημα που θα συναντιέται με τις εργατικές διεκδικήσεις. Στην καλύτερη περίπτωση, απευθύνεται σε ένα μικροαστικό κοινό, το οποίο στην πραγματικότητα, δεν πιέζεται από τα παραπάνω ερωτήματα. Συνδέεται μόνο μηχανιστικά, με την αυτονόητη θέση της Αριστεράς για καλωσόρισμα όλων των ξεριζωμένων προσφύγων, που πνίγονται στο Αιγαίο ή πεθαίνουν στα ναρκοπέδια του Έβρου. Πριν απ' όλα, παλεύουμε για να μην ξεριζώνονται οι άνθρωποι. Σε αντίθεση μ την παραπάνω συλλογιστική, η επαναστατική Αριστερά που φιλοδοξεί να αναπτύξει δεσμούς με τον εργαζόμενο κόσμο και να σπάσει την περιθωριοποίηση της, πρέπει να επιχειρεί να τοποθετεί τα ερωτήματα σε άλλη βάση, να θέτει άλλα κριτήρια και όχι να χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο και να νομίζει πως είναι ηρωική.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ
ΠΡΙΝ 28/06/2006