Η κυβέρνηση του Γκαρσία εκχωρεί τη γη σε πολυεθνικές
Η κυβέρνηση του Άλαν Γκαρσία είναι ο μοναδικός ένοχος της σφαγής στο Περού, όπου δολοφονήθηκαν πάνω από 30 άοπλοι πολίτες και 24 ένοπλοι αστυνομικοί, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις. Οργανώσεις μιλούν για ακόμη περισσότερους νεκρούς πολίτες.
Ύστερα από 45 μέρες διαδηλώσεων, καταλήψεων και μπλόκων, στις 5 Ιούνη ο Ά. Γκαρσία αποφάσισε να ξεμπερδεύει. Στέλνει στρατό, αστυνομία, ελικόπτερα και θωρακισμένα άρματα. Οι κάμερες καταγράφουν ανατριχιαστικές σκηνές. Πάνοπλοι στρατιώτες θερίζουν με πολεμικά όπλα το πλήθος, ελικόπτερα γαζώνουν από τον ουρανό. Δεκάδες πτώματα πετιούνται στο ποτάμι. Η οργή ξεχειλίζει, οι ιθαγενείς σκοτώνουν αστυνομικούς σε αντίποινα. Τελικά, η τάξη επικρατεί με στρατιωτικό νόμο και απαγόρευση της κυκλοφορίας. Ο Αλμπέρτο Πιζάνγκο, ηγέτης της ομοσπονδίας οργανώσεων των ιθαγενών AIDESEP, καταζητείται με την κατηγορία της... στάσης. Καταφεύγει στη Νικαράγουα με πολιτικό άσυλο. Η κυβέρνηση εξαπολύει χιτλερική προπαγάνδα μετά τη σφαγή, βάζει τηλεοπτικές διαφημίσεις για να δημιουργήσει μίσος εναντίον των ιθαγενών. Είναι τόσο κραυγαλέα η χυδαιότητα, που μία υπουργός παραιτείται διαμαρτυρόμενη. Το Κογκρέσο, στις 9 Ιούνη, αναστέλλει την εφαρμογή των επίμαχων νόμων και προτείνει διάλογο. Ωστόσο, ο Α. Γκαρσία δηλώνει ότι δεν θα υποκύψει σε εκβιασμούς ατόμων "όχι πρώτης κατηγορίας"!
Στην Αμαζονία του Περού, το κίνημα των "απολίτιστων" φούντωσε το 2008, όταν η κυβέρνηση άρχισε να ξεπουλάει την κοινοτική γη στο κεφάλαιο, σε πετρελαϊκές και μεταλλευτικές εταιρείες, σε υδροηλεκτρικές, ξυλεμπορικές και αγροτικές αγροτικές επιχειρήσεις, που προσφέρουν... ανάπτυξη και πρόοδο στη χώρα. Ξεσηκώθηκε τότε δυναμική αντίσταση για την παραβίαση του Συντάγματος, αλλά και του άρθρου 169 της Συμφωνίας της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας - την οποία είχε υπογράψει το Περού - που απαιτεί σεβασμό των ιθαγενών για θέματα που τους αφορούν. Το κεφάλαιο όμως βιάζεται να εκμεταλλευτεί τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (TLC) με τις ΗΠΑ. Οι διαδηλωτές υπολογίζουν ότι ανοίγει ο δρόμος για την πώληση 450.000τ.χμ. (τρεις φορές η Ελλάδα). Ακόμα κι αν είναι υπερβολικό το νούμερο, πρόκειται σίγουρα για όργιο ξεπουλήματος με γρήγορα κέρδη, που επιπλέον θα φέρει ανυπολόγιστες οικολογικές καταστροφές στην Αμαζονία, αλλά και την καταστροφή της συλλογικής ιδιοκτησίας, που κατακτήθηκε την περίοδο του φιλόπτωχου δικτάτορα Αλβαράδο.
Ο Α. Γκαρσία (μαζί με τον Ουρίμπε της Κολομβίας) είναι από τους στυγνούς μαχητές της πιο αμείλικτης και ληστρικής εκδοχής του καπιταλισμού στη Νότια Αμερική. Κυβέρνησε την τετραετία 1985-1990 και ευθύνεται για τη σφαγή 250 κρατουμένων στη Λίμα, ενώ το 1992 δικάστηκε για καταχρήσεις δημοσίου χρήματος, σ' ένα σκάνδαλο όπου εμπλεκόταν η CIA και μεγάλοι ναρκέμπορι.
Όταν κέρδισε τις εκλογές, με μικρή διαφορά από το μετριοπαθή κεντροαριστερό Ουμάλα, εξήγησε τις προθέσεις του. Δημοσίευσε ένα άρθρο σε μεγάλη εφημερίδα, τον Οκτώβριο του 2007, άκρως διαφωτιστικό για το Περού αλλά και πολλές χώρες της Ν. Αμερικής. Σε αυτό υποστηρίζει ο Α. Γκαρσία ότι η πρόοδος, οι επενδύσεις και η ανάπτυξη του έθνους γίνονται μόνο με μεγάλη γαιοκτησία και ποτέ με κοινοτική γη, ούτε καν με μικρή ιδιοκτησία: "Κάναμε το λάθος να δώσουμε μικρά κομμάτια γης σε φτωχές οικογένειες που δεν έχουν δεκάρα να επενδύσουν". Διαμαρτύρεται ότι "υπάρχει άφθονη γη άχρηστη επειδή οι ιδιοκτήτες δεν έχουν γνώσεις ούτε πόρους να την αξιοποιήσουν. Αν πουληθεί σε μεγάλα συγκροτήματα θα φέρει τεχνολογία που θα είναι επωφελής για τα μέλη των κοινοτήτων". Θεωρεί δημαγωγία την υπεράσπιση της κοινοτικής γης που "υποτίθεται πως είναι 'ιερή' και δεν πρέπει να θιχτεί". Οι ιθαγενείς αγρότες που ζουν από τη ζούγκλα πρέπει να δεχτούν την πρόοδο και να γίνουν εργάτες σε αφεντικά που θα κερδίζουν δισεκατομμύρια. "Κανένας δεν δέχεται να επενδύσει", λέει ο Α. Γκαρσία, "αν δεν εξασφαλίσει μεγάλη ιδιοκτησία, πάνω από 50 τ.χμ. Το μοντέλο μικρής ιδιοκτησίας χωρίς τεχνολογία είναι ο φαύλος κύκλος της μιζέριας. Πρέπει να προωθήσουμε τη μεσαία(!!!) τάξη που ανοίγει αγορές".
Στο Περού το 1920 ο Κάρλος Μαριάτεγκι, ο σπουδαιότερος μαρξιστής της Ν. Αμερικής, υποστήριζε τη συμμαχία εργατών με ιθαγενείς και την εναρμόνιση με προκολομβιανές μορφές οργάνωσης. Ο "αιρετικός" Μαριάτεγκι θεωρήθηκε ρομαντικός καθώς αρνιόταν το ντετερμινισμό της προόδου. Σήμερα η ιδεολογική διαμάχη είναι παρόμοια. Η AIDESP, μαζί με την πολιτική μάχη των αναγκών, υπερασπίζει έναν άλλο τρόπο ζωής, στον αντίποδα της κοινωνίας του πετρελαίου και της βιομηχανίας και πιο κοντά στις κοινοτικές παραδόσεις (επινοημένες ή όχι). Ο Α. Γκαρσία του κατηγορεί για οπισθοδρομικούς και υποστηρίζει ότι: "Η γη της Αμαζονίας ανήκει σε όλους τους Περουβιανούς, όχι στη μικρή ομάδα που κατοικεί εκεί". Το Περού θέλει πετρέλαιο, όχι τόξα και βέλη. Αλλά ποιος είναι το Περού; Το κατασκεύασμα του έθνους έρχεται πάλι να περισώσει την αιωνόβια καταλήστευση, ενώ η γειτονική Βραζιλία καταπατάει τη γη ιθαγενών στο όνομα της "Εθνικής Ασφάλειας" και της "εθνικής" σόγιας.
Το λεγόμενο "ιθαγενικό ζήτημα" αναδύεται σ' όλη τη Λ. Αμερική. Από το Μεξικό ως τους Μαπούτσε της Παταγονίας, οι αγώνες επιμένουν για γη κι ελευθερία. Η διακήρυξη του συνεδρίου 6.500 αντιπροσώπων ιθαγενών από 22 χώρες, στο Περού στις 31 Μαΐου, κατέληγε:
"Η γη δεν μας ανήκει, εμείς ανήκουμε σ' αυτή".
ΚΡΙΤΩΝ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ - Σάο Πάολο
ΠΡΙΝ 14/06/2009
.png)
