Στον τρίτο μήνα κινητοποιήσεων μπήκαν οι απολυμένοι εργάτες της Tekel. Οι 12000 Τούρκοι εργαζόμενοι δίνουν έναν υπερήφανο μαχητικό αγώνα, διεκδικώντας την επαναπρόσληψη τους στην κρατική καπνoβιομηχανία που πρόσφατα ιδιωτικοποιήθηκε και πέρασε στα χέρια της British American Tobacco, η οποία άμεσα προχώρησε σε χιλιάδες απολύσεις.
Η απεργία αυτή όμως ήταν η αιτία να δραστηριοποιηθεί ένα πολύπλευρο κίνημα συμπαράστασης που οργανώθηκε στους χώρους δουλείας και στους δήμους, κάτω από συνθήκες κρατικής τρομοκρατίας. Βλέπεις, μπορεί κεμαλιστές και ισλαμιστές να ανταγωνίζονται για την εξουσία, αλλά πάντα στην ιστορία της Τουρκίας, η δράση του Στρατού (πραξικοπήματα δεκαετίας 60’-70’-80’), των αστικών κομμάτων εξουσίας, της ακροδεξιάς και του μουσουλμανικού κόσμου ενοποιούνταν εναντίον του εσωτερικού εχθρού: του κόσμου της εργασίας, της Αριστεράς και των μειονοτήτων. Ο Κρατικός συνδικαλισμός εύρισκε και βρίσκει την προέκταση του στις διώξεις και εκτελέσεις συνδικαλιστών και αγωνιστών της αριστεράς.
Οι απεργοί όμως της Tekel συνεχίζουν. Ο αγώνας τους ξεκίνησε στα μέσα Δεκεμβρίου με μαζικές διαδηλώσεις στην Άγκυρα, για να εξαπλωθεί γοργά έως την Πόλη, γνωρίζοντας την στήριξη δεκάδων δήμων, προκαλώντας την προηγούμενη βδομάδα 24ωρη απεργία, στην οποία συμμετείχαν τα πέντε μεγαλύτερα συνδικάτα της Τουρκίας.
Το κίνημα τους εξαπλώνεται και αποκτά ολοένα και πιο ριζοσπαστικά και μαχητικά χαρακτηριστικά. Μεγάλος αριθμός απεργών της Tekel ξεκίνησε απεργία πείνας δηλώνοντας «προτιμούμε να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια παρά να ζούμε χωρίς αυτή».
Η κατάσταση φαίνεται πως οδεύει σε σύγκρουση καθώς η κυβέρνηση, αφού εξάντλησε τα περιθώρια “προσχηματικού διαλόγου”, δείχνει αποφασισμένη να κάνει χρήση των βίαιων αστυνομικών πρακτικών προκειμένου να καταστείλει τους χιλιάδες απεργούς.
Τέλος Φεβρουαρίου λήγει το τελεσίγραφο του Ερντογάν.
Από την σύγκρουση αυτή όμως το Κόμμα του Ερντογάν και το αστικό κατεστημένο μετρά πολλαπλές απώλειες. Τα μουσουλμανικά κόμματα που προσέγγισαν τις λαϊκές μάζες προβάλλοντας συχνά τη φιλανθρωπία, αντικαθιστώντας το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας σε πολλούς τομείς, αποδεικνύονται στυλοβάτες του καπιταλισμού. Τόσο το μουσουλμανικό κεφάλαιο, όσο και το σύνολο του αστικού κόσμου της Τουρκίας απαιτούν την εφαρμογή μιας άγριας αντεργατικής πολιτικής, όπου η βία του Tούρκου Ματατζή, όπως και του Γκρίζου Λύκου είναι συστατικό στοιχείο (όπως είδαμε φυσικά και στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη, 2008). Δημιουργούνται δυνατότητες απομάκρυνσης λαϊκών μαζών από τον μουσουλμανικό εναγκαλισμό. Η απαίτηση για μια γνήσια εργατική διεθνιστική αντικαπιταλιστική έκφραση του κόσμου της εργασίας ανατροφοδοτείται.
Ήδη όλοι παίρνουν θέσεις μάχης. Η κυβέρνηση Ερντογάν προετοιμάζοντας το πεδίο για την εκδήλωση της κρατικής καταστολής καταγγέλλει τους απεργούς ως υποκινούμενους από παρασκηνιακές πολιτικές δυνάμεις ή ως τρομοκράτες του κουρδικού αντάρτικου. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Χαγιάτι Γιαζιτσί, σε ρόλο Πάγκαλου, δηλώνει «το χέρι ΡΚΚ κινεί τους απεργούς», ενώ ο Ερντογάν χαρακτηρίζει την εργατική κινητοποίηση παράνομη «που αν δεν σταματήσει από μόνη της θα σταματήσει με την αστυνομία».
Αποκαλύπτεται ότι η απαίτηση «εθνικής ενότητας» απέναντι στην καπιταλιστική κρίση και η προβοκατόρικη ταύτιση των κοινωνικών αγώνων με ξένα κέντρα δεν είναι μονοπώλιο μόνο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (θυμίζουμε πρόσφατες δηλώσεις του Γ.Παπανδρέου και τις καταγγελίες Κ.Καραμανλή εναντίον των κατοίκων της Μακεδονίας που διαμαρτύρονταν για το Πεδίο Βολή του Ελληνικού Στρατού, ότι είναι αχυράνθρωποι των Σκοπίων!).
Όπως στην Ελλάδα όπου όλες οι απεργίες κρίνονται παράνομες και αντισυνταγματικές, έτσι και στην Τουρκία η «Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» μήνυσε τους δήμους που υποστήριξαν τους απεργούς με εφόδια «για υπεξαίρεση δημοτικής περιουσίας», απειλώντας τους υπευθύνους με μακρόχρονη φυλάκιση. Βεβαίως, η συνεργασία εμπόρων ναρκωτικών, μαφιόζων, αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων, πολιτικών κομμάτων και δημοσιογράφων στο όνομα της αντιμετώπισης του εσωτερικού εχθρού είναι ένα καλά κρυμμένο κρατικό μυστικό, που συχνά υμνείται και τιμάται!
Το ρήγμα στην τουρκική κοινωνία είναι πολύ βαθύ. Η τεράστια αλληλεγγύη του κόσμου της εργασίας σε ολόκληρη την Τουρκία αποκαλύπτει ότι οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να αντισταθούν στην αντεργατική επίθεση που εξαπολύεται με αιτία και αφορμή την κρίση. Η στήριξη στους απεργούς είναι εκδήλωση του υπόγειου ρεύματος οργής και αγανάκτησης για την ασκούμενη πολιτική. Μια πολιτική που εφαρμόζει ο Ερντογάν, ο Γ.Παπανδρέου, ο Ομπάμα, το σύνολο των χωρών της Ε.Ε.
Οι Τούρκοι εργαζόμενοι δεν Συναινούν, δεν σκύβουν το κεφάλι, στέλνοντας ένα μήνυμα ελπίδας σε όλους τους εργαζόμενους. Για αυτό όμως το λόγο, οι λαλίστατοι Τουρκοφάγοι εθνικιστές Έλληνες δημοσιογράφοι έχασαν τη φωνή τους. Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, οι διαπλεκόμενοι εκδότες-μιντιάρχες, συχνά ταυτόχρονοι μέτοχοι πολεμικών βιομηχανιών, επιβάλλουν ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ, κρύβοντας την είδηση της απεργίας.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν πρέπει να μάθουν τι γίνεται στην Τουρκία. Πρέπει να πληροφορούνται μόνο τις παραβιάσεις και τις φιλοπόλεμες δηλώσεις του πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου της Τουρκίας. Η άλλη Τουρκία, αυτή των εργατικών αγώνων κρύβεται, είναι εξαφανισμένη από την κρατική και ιδιωτική τηλεόραση.
Πως αλλιώς όμως θα τρομοκρατήσουν προπαγανδίζοντας την τουρκική επιθετικότητα, θα δικαιολογήσουν τους παράλογους πολεμικούς εξοπλισμούς και την πολεμική συνεργασία σε όλα τα α εγκλήματα του ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ;
Εμείς στεκόμαστε στο πλευρό των Τούρκων αγωνιστών απεργών. Θεωρούμε ότι ο αγώνας τους είναι και δικός μας αγώνας.
Καλούμε τα σωματεία και τους εργαζόμενους στη χώρα μας να δείξουμε έμπρακτα και με κάθε τρόπο την ταξική τους αλληλεγγύη.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955 437
diktiospartakos.blogspot.com
