Ο αγώνας των 300 μεταναστών απεργών πείνας κατάφερε ένα σημαντικό ρήγμα στην πολιτική της κοινωνικής λεηλασίας και της επιβολής καθεστώτος εξαίρεσης για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των εργαζομένων.
Με την αποφασιστική τους στάση, οι “αόρατοι” επέβαλλαν να γίνουν ορατοί και εξανάγκασαν όλο το πολιτικό και συνδικαλιστικό σύστημα, αλλά και κάθε άνθρωπο, να πάρει θέση, να πάψει να κάνει «πως δεν βλέπει», να απαντήσει γιατί κράτος και αφεντικά τούς αρνούνται το στοιχειώδες: να ζουν νόμιμα στη χώρα που κατοικούν και δουλεύουν τόσα χρόνια, χωρίς τη διαρκή απειλή της σύλληψης, χωρίς απλήρωτα μεροκάματα, να ζουν ως άνθρωποι και όχι ως απρόσωποι αριθμοί.
Ίσως γι' αυτό, επειδή χάλασαν το κυρίαρχο θέαμα της υποταγής, εισέβαλλαν απρόσκλητοι στο πολιτικό σκηνικό, ανέτρεψαν την «ατζέντα» των κομμάτων και των συνδικάτων, και «εκβίασαν» με όρους κινήματος μια λύση εδώ και τώρα, δέχτηκαν τη λυσσαλέα επίθεση όλου του συρφετού της καθεστηκυίας τάξης, κράτους, ΜΜΕ, πρυτανείας, κομμάτων, κατασυκοφαντώντας τον αγώνα τους και φτάνοντας μέχρι τη βίαιη εκδίωξή τους από έναν χώρο ασύλου.
Η ρωγμή στο δήθεν αήττητο του κράτους και της κυβέρνησης έγινε κατορθωτή γιατί ο αγώνας αυτός είχε ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που μπορούν να λειτουργήσουν ως παράδειγμα για ολόκληρο το εργατικό και κοινωνικό κίνημα:
- Έδωσαν τη μάχη εξ αρχής ως αναπόσπαστο τμήμα του εργατικού κινήματος, ως μετανάστες εργάτες όπως οι ίδιοι είπαν, προτάσσοντας το κοινό δίκαιο του εργάτη, του άνεργου και του μετανάστη απέναντι σε εθνικές ή θρηκευτικές ταυτότητες και διαρέσεις.
- Αυτοοργανώθηκαν οι ίδιοι ως αγωνιστικό υποκείμενο, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και συνελεύσεις, τις οποίες κατάφεραν να διατηρήσουν ακόμη και στις δύσκολες συνθήκες της απεργίας πείνας.
- Ο αγώνας τους, παρά τις προσπάθειες κομμάτων, οργανώσεων και ατόμων εντός και εκτός της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης να αναλάβουν ρόλους μεσολάβησης και εκπροσώπησης, ήταν και έμεινε ως το τέλος αδιαμεσολάβητος, με τους ίδιους τους μετανάστες να αποφασίζουν για όλες τις πτυχές και την εξέλιξη του αγώνα.
- Η μάχη που έδωσαν είχε τα χαρακτηριστικά της εδώ και τώρα επιβολής με κινηματικούς όρους όλων όσων δικαιούνται, με ορίζοντα και πλαίσιο το “νομιμοποίηση όλων χωρίς προϋποθέσεις”, που αφορούσε και ενοποιούσε όλους τους μετανάστες και όχι απλά κάποιες ομάδες τους, ενάντια σε ηττοπαθείς λογικές του κινήματος που θεωρούν την αποφασιστικότητα “τυχοδιωκτισμό” και ό,τι ξεφεύγει από τα όρια του συστήματος “ουτοπικό” και “μαξιμαλιστικό”.
- Η βοήθεια της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης και του ευρύτερου κινήματος αλληλεγγύης ήταν πολύ σημαντική και, παρότι δεν κατάφερε να ξεπεράσει ορισμένα όρια, ανέδειξε τις μεγάλες δυνατότητες στήριξης αποφασιστικών αγώνων και αναμέτρησης με το κράτος και την κυβέρνηση που υπάρχουν όταν δεν κυριαρχούν λογικές καθοδήγησης και υποκατάστασης των ίδιων των αγωνιζόμενων και όταν υπάρχει θέληση και αποφασιστικότητα να πορευόμαστε μαζί με αυτούς και όχι στο όνομά τους.
Το πιο εκμεταλλευόμενο και αποκλεισμένο τμήμα εργατών της χώρας μας έθεσε με μαζικούς όρους το συνολικό θέμα της μετανάστευσης, ως κεντρική διάσταση του “κοινωνικού προβλήματος”, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης και ολοκληρωτικής επίθεσης του κεφαλαίου και του κράτους σε όλους τους όρους ζωής ντόπιων και μεταναστών. Έκαναν με αυτοθυσία αυτό που ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει ο καθεστωτικός συνδικαλισμός αλλά και η Αριστερά.
Ο αγώνας συνεχίζεται. Σήμερα που γινόμαστε βίαια όλοι «χωρίς χαρτιά», χωρίς δικαιώματα, χωρίς συμβάσεις, χωρίς μισθούς, είμαστε όλοι μετανάστες, και κάθε νίκη των μεταναστών δεν μπορεί παρά να είναι νίκη όλων μας.
Εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ
.png)
