Ο αποφασιστικός αγώνας ενός πρωτοβάθμιου σωματείου και το ξεβράκωμα της κυβέρνησης.
Αντεπίθεση του κινήματος με άλλου τύπου εργατικούς αγώνες, πολιτικά και κινηματικά ανατρεπτικούς!
Νέρωνες με γραβάτα μοιάζουν ο Σαμαράς, ο Χατζηδάκης («της Ετζίαν το τσιράκι», όπως φώναζαν οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή), ο αδέξιος «ψηφιακός Γκέμπελς» Κεδίκογλου και το υπόλοιπο επιτελείο του Μαξίμου, καθώς πανηγυρίζουν για τους επιταγμένους συρμούς που κινούνται σε μετρό και ηλεκτρικό. Νομίζουν ότι τα αλλεπάλληλα πραξικοπήματα της κοινοβουλευτικής χούντας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ σβήνουν φωτιές, αλλά στην πραγματικότητα «ανάβουν μικρές πυρκαγιές, χιλιάδες μικρές πυρκαγιές» που μπορούν να πυρπολήσουν την βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική τους. Δεν είναι μόνο οι απεργίες σε όλες τις συγκοινωνίες που ξέσπασαν την Παρασκευή μετά την απόφαση για πολιτική επιστράτευση των εργαζομένων σε μετρό, ηλεκτρικό και τραμ. Αλλά και η συνειδητοποίηση από ένα διαρκώς διευρυνόμενο τμήμα των εργαζομένων και του εργατικού κινήματος ότι ακόμα και για την παραμικρή ρωγμή, τον κλονισμό και πολύ περισσότερο την ανατροπή της ισοπεδωτικής επίθεσης κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, απαιτούνται άλλου τύπου εργατικοί αγώνες, πολιτικά και κινηματικά ανατρεπτικοί, συντονισμένοι και νικηφόροι, πέρα από το αγωνιστικό νεκροταφείο των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Ότι απαιτείται άμεσα μια θεμελιακή ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, γιατί με τέτοιο κίνημα δεν πας και πολύ μακριά. Το καινούργιο και θετικό στην εννιαήμερη μάχη του μετρό είναι ότι καταγράφηκε ότι αυτός ο δρόμος μπορεί να ανοίξει και να περπατηθεί από την βάση, από τα πρωτοβάθμια σωματεία, όπως του μετρό, ακόμα κι αν δεν τον έφτασε μέχρι το τέρμα. Γι’ αυτό απαιτούνται άλλοι όροι…
Η απεργιακή μάχη του ΜΕΤΡΟ υποχρέωσε την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη να ξεβρακωθεί, να πετάξει τον μανδύα της ήπιας εφαρμογής ενός δολοφονικού «προγράμματος» και να δείξει ότι ο μόνος τρόπος για να κυβερνούν είναι με την καταστολή των ΜΑΤ και των …ΜΜΕ. Μια μαχητική απεργία ενός πρωτοβάθμιου σωματείου, του ΣΕΛΜΑ, κατάφερε να ανατρέψει την εικόνα ότι η εφαρμογή του μνημονίου 3 και του τσακίσματος θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων, όπως οι συλλογικές συμβάσεις, προχωρά χωρίς τριβές, με τη συνενοχή της ΓΣΕΕ. «Η αυλαία των αγώνων σηκώθηκε με την απεργία μας. Η κυρίως παράσταση θα ακολουθήσει», είπε χαρακτηριστικά ο Σπύρος Ρεβύθης, αντιπρόεδρος του ΣΕΛΜΑ την Παρασκευή στη διαδήλωση από το αμαξοστάσιο στα Σεπόλια στο σταθμό του Αγίου Αντωνίου.
Αλλά η απεργιακή μάχη στο μετρό και η σκληρή κατασταλτική απάντηση της κυβέρνησης έστειλε και ένα σήμα συναγερμού για την εργατική τάξη και τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς. Η κυβέρνηση, έχοντας συνείδηση της συνολικότερής της αδυναμίας (καθώς η βαθιά αντιλαϊκή πολιτική της την φέρνει απέναντι στον κόσμο), προχωρά σε μια διαρκή επιθετικότητα κατά του «εχθρού λαού» κάνοντας «επίδειξη δύναμης» με αλλεπάλληλα πραξικοπήματα και επεμβάσεις των ΜΑΤ. Εδώ λοιπόν δεν παίζουμε, έχουμε μπει σε πόλεμο και πρέπει να συγκροτηθεί αποφασιστικό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αντίστασης, αγώνα και ανατροπής, με τη συμβολή όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, που πρέπει να αντεπιτεθεί και να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Η κυβέρνηση δεν ακολουθεί τη «στρατηγική της έντασης» για να αποπροσανατολίσει από τα προβλήματα –όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ- αλλά προχωρά σε ολομέτωπη επίθεση για να τσακίσει το κίνημα.
Επικαλούμενο έλληνα κυβερνητικό αξιωματούχο οι Νιου Γιορκ Τάιμς έγραφαν την Δευτέρα ότι η κυβέρνηση μετά τις καταλήψεις θα κτυπήσει τα «μαχητικά συνδικάτα». Η ανησυχία τους δεδομένη. «Κυβερνητικός παράγοντας θύμιζε τη φράση του Λένιν που παρομοίαζε τις απεργίες – ακόμη και την πιο μικρή και ασήμαντη- με τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας της επανάστασης», έγραφε στις 24 Γενάρη η ιστοσελίδα του Βήματος, με τίτλο «Η κυβέρνηση ετοιμάζει σκηνικό σύγκρουσης». Και συνεχίζει: «Στο πρωθυπουργικό επιτελείο, παρά τη σκληρή γραμμή που εκπέμπουν, επικρατεί προβληματισμός για έντονες κοινωνικές αντιδράσεις που μπορεί να εκφραστούν ακόμη και με ακραίο τρόπο και να απειληθεί, ανά πάσα στιγμή και με οποιαδήποτε αφορμή, η σταθερότητα στη χώρα»! Αναφέρονταν μάλιστα με ανησυχία στην «αυτονόμηση συνδικαλιστών πρωτοβάθμιων κυρίως οργανώσεων, από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που δημιουργεί προβληματισμό για την επόμενη μέρα». Γι’ αυτό στοχοποιήθηκε το σωματείο του μετρό, ο πρόεδρός του Αντώνης Σταματόπουλος και η συμμετοχή του στα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η παρέμβαση του ΣΕΛΜΑ ήταν πρωτοπόρα και καθοριστική, ανεξάρτητα από τις ανεπάρκειες, τις οποίες θα συζητήσουν και θα ξεπεράσουν οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι εργάτες χωρίς ηττοπάθεια. Είναι καθαρό ότι η έμπρακτη αντίσταση στην κυβερνητική τρομοκρατική επιστράτευση ξεπερνούσε τις δυνάμεις του και την προετοιμασία του. Αλλά το κρίσιμο έλλειμμα εδώ είναι ότι –με ευθύνη πρωτίστως της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ- δεν διαμορφώθηκε εγκαίρως ένα εργατικό μέτωπο στις μεταφορές καταρχήν για νικηφόρα απεργία. Η γραφειοκρατία έβαλε τη λογική της διαπραγμάτευσης και της εξαίρεσης και δεν μπήκαν από την αρχή σε ουσιαστικό απεργιακό αγώνα, παρότι υπήρχαν ριζοσπαστικές τάσεις στην εργατική βάση, όπως στη συνέλευση της ΕΘΕΛ, που η ταξική πτέρυγα και η αντικαπιταλιστική Αριστερά έβαλε θέμα σκληρού απεργιακού αγώνα. Δυστυχώς, πριν το κυβερνητικό κτύπημα, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΚΚΕ, με διαφορετικό τρόπο, έμεναν σε μια λογική μη κλιμάκωσης του αγώνα και δεν συνέβαλαν στη συγκρότηση ισχυρού μετώπου. Βεβαίως, μετά την πολιτική επιστράτευση εκφράστηκε κοινή δράση κι αυτό ήταν θετικό.
Ο πόλεμος συνεχίζεται και μπορεί να είναι νικηφόρος. Απαιτούνται όμως πολιτικοποιημένοι αγώνες, με ανατρεπτικό και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, συνολικό πολιτικό εργατικό και λαϊκό κίνημα. Σωματεία με αγωνιστικό σχέδιο, με τη συμμετοχή των εργαζομένων. Αγωνιστικό μέτωπο, με τη λογική ότι κτυπούμε όλοι μαζί, δεν αφήνουμε κανένα σωματείο, κανένα κλάδο μόνο του. Συγκρότηση άλλων κέντρων αγώνα, ενωτικών και δημοκρατικών, κατά κλάδο και συνολικά, στηριγμένων στα πρωτοβάθμια σωματεία. Γι’ αυτό ενίσχυση και αναβάθμιση του ρόλου του Συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων και των αντίστοιχων συντονισμών σε κλάδους και μέτωπα. Αγώνες μαχητικοί σε σύγκρουση και με την φασίζουσα νομιμότητα της κυβέρνησης. Και βεβαίως, συγκρότηση και ανάπτυξη της ταξικής αντικαπιταλιστικής πτέρυγας και αντίληψης.
Απαραίτητη είναι επίσης μια ασπίδα για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και πρώτα απ’ όλα του δικαιώματος να αγωνίζονται! Από την άποψη αυτή η επιτυχημένη πρωτοβουλία δεκάδων διανοουμένων, πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών, δημοσιογράφων και άλλων αγωνιστών να συγκροτήσουν κείμενο υπογραφών ενάντια στη στρατιωτικοποίηση και υπέρ του αγώνα των εργαζομένων στις συγκοινωνίες είναι ένα θετικό βήμα.
Γιάννης Ελαφρός, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 27/1/2013
ΠΗΓΗ: narnet.gr
.png)
