ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ προσπαθούν να εκτονώσουν, οι αγώνες πρέπει να κλιμακωθούν
Να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας, με ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα
Το παραμύθι της οικονομικής ανάκαμψης και των επιτυχιών είχε γρήγορο
τέλος για την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, χωρίς «να ζήσουν αυτοί καλά
και εμείς καλύτερα». Έτσι, ξεκίνησαν αμέσως το παραμύθι της «αντίστασης
στην τρόικα», της σκληρής διαπραγμάτευσης και των «κόκκινων γραμμών».
Μόνο που κι αυτό το έργο έχει παιχτεί πολλές φορές τα τελευταία τρία
χρόνια και ως γνωστό οι επαναλήψεις δεν συγκινούν το λαό… Το σίγουρο
είναι, ότι και νέα σκληρά μέτρα θα πάρουν, και αντιδραστικότερη πολιτική
θα ακολουθήσουν οι συνέταιροι της τρόικας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
Σαμαράς-Βενιζέλος και ΣΙΑ. Τα μέτρα για την ακρίβεια, έχουν ήδη
ξεκινήσει. Ο προϋπολογισμός 2014 είναι σχέδιο πολέμου ενάντια στο λαό,
το νέο ασφαλιστικό κατατέθηκε ήδη, η φοροεπιδρομή ενισχύεται. Το δε
«δημοσιονομικό κενό» είναι βέβαιο ότι δεν θα καλυφθεί από τους
βιομήχανους και τραπεζίτες. Αυτοί μόνο να λαμβάνουν έχουν, όπως δείχνουν
τα στοιχεία, όπως π.χ. ότι 505 Έλληνες είδαν την περιουσία τους να
αυξάνεται από 50 δις ευρώ το 2012 σε 60 δις ευρώ το 2013!
Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν «παίζει άμυνα» στις απαιτήσεις της ΕΕ και
των δανειστών τοκογλύφων, αλλά προχωρά σχεδιασμένα και αποφασιστικά στην
πιο βάρβαρη αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού, ώστε να
διασφαλίσει τα κέρδη και την εξουσία των αφεντικών της: του ελληνικού
κεφαλαίου, των βιομηχάνων και τραπεζιτών, των πολυεθνικών.
Έτσι, στον προϋπολογισμό του 2014 προβλέπουν περικοπές 1,8 δις ευρώ
στην κοινωνική ασφάλιση, οδηγώντας σε διάλυση τις όποιες παροχές και τα
ταμεία. Τα χαράτσια αυξάνονται κατά δύο δις. βάζοντας στο στόχαστρο
σπίτια και χωράφια. Ο πιο πρόθυμος των προθύμων Άδωνις διαλύει την
υγεία. Σχεδιάζεται πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, ξεκινάει στο
εμπόριο η δουλειά τις Κυριακές, εξαπλώνεται η εργασιακή κόλαση στον
ιδιωτικό τομέα. Οι δεκάδες χιλιάδες διαθεσιμότητες και απολύσεις στο
δημόσιο ανακοινώθηκαν ήδη. Το ξεπούλημα της ενέργειας, των νερών, των
λιμανιών, του ορυκτού πλούτου, κάθε δημόσιου αγαθού είναι στα σκαριά!
Αυτές είναι οι «στοχευμένες παρεμβάσεις» της κυβέρνησης πολέμου ενάντια
στο λαό, αυτές είναι οι «κόκκινες γραμμές» του κεφαλαίου, ας μην υπάρχει
καμία αυταπάτη γι΄ αυτό.
Το ερώτημα για την κοινωνική πλειονότητα και πρώτα απ΄ όλα για τους
αγωνιστές και το κίνημα είναι πραγματικό: Θα καταφέρουν να εφαρμόσουν τα
μέτρα των μνημονίων και να περάσουν τον νέο γύρο σκληρής επίθεσης ή οι
εργαζόμενοι με την κλιμάκωση των αγώνων τους θα τους εμποδίσουν, θα
ανατρέψουν την βάρβαρη πολιτική; Γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει!
Η απάντηση πρέπει να δοθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους, αλλά
και από τις οργανωμένες δυνάμεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Και
στην απάντηση, έχουμε να σκεφτούμε πολλά.
Σήμερα είναι μέρα απεργίας στο εμπόριο, όπου 500 χιλιάδες εργαζόμενοι
καλούνται να δουλεύουν και τις Κυριακές για χάρη των κερδών των μεγάλων
εμπορικών αλυσίδων και πολυεθνικών. Αν δεν πάει όμως κανένας
εργαζόμενος να ψωνίσει τις Κυριακές; Αλήθεια, πως θα ήταν τα πράγματα,
αν όλο το συνδικαλιστικό κίνημα έδινε τη μάχη όπως οι εργαζόμενοι
διοικητικοί υπάλληλοι στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, οι οποίοι μάχονται ηρωικά με απεργία
διαρκείας για 8 εβδομάδες, ακυρώνοντας στην πράξη τις απολύσεις,
αχρηστεύοντας τρόικα και υπουργείο, απειλές και διατάγματα. Ας
φανταστούμε, οι 300 ανυπότακτοι διοικητικοί που αρνούνται να απογραφούν
να γίνονταν δεκάδες χιλιάδες. Περνάνε τα μέτρα ή ανατρέπονται; Ας
σκεφτούμε σε ποια θέση θα ήταν η κυβέρνηση και οι συνέταιροί της στην
Ε.Ε. αν το Σεπτέμβρη, στην καμπή της μάχης των καθηγητών συναντιούνταν
όλοι οι κλάδοι και χώροι του δημοσίου σε ένα μαχητικό ποτάμι αντίστασης
και ανατροπής, από τα νοσοκομεία και τα σχολεία, μέχρι τα πανεπιστήμια
και τα υπουργεία, τους δήμους και τις υπηρεσίες. Θα τολμούσαν να
απολύσουν, να πάρουν νέα μέτρα, να απειλεί ο κάθε Άδωνις; Φυσικά, ο
υποταγμένος κυβερνητικός συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, με
ευθύνες και των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, έκανε ότι μπορούσε για
να μην ενοποιηθούν και να μην κλιμακωθούν οι αγώνες αυτοί.
Είναι όμως επίσης φανερό, ότι γίνεται κι αλλιώς. Ότι όπου οι
εργαζόμενοι ξεπερνούν το φόβο αλλά και τον «ζυγό» της μιζέριας και
αναποτελεσματικότητας του κυβερνητικού συνδικαλισμού, τα πράγματα είναι
πολύ καλύτερα, τα μέτρα καθυστερούν, δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα
στην κυβέρνηση και την αντιλαϊκή επιδρομή. Και αυτός ακριβώς είναι ο
δρόμος των μαχόμενων δυνάμεων του συνδικαλιστικού και εργατικού
κινήματος: να δυναμώσουμε τους αγώνες σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο,
να τους οργανώσουμε από τα κάτω με γενικές συνελεύσεις, με επιτροπές
αγώνα και συντονισμό των ίδιων των σωματείων, να κάνουμε τον δικό μας
αγωνιστικό σχεδιασμό, αναδεικνύοντας τον πλούτο, τις δυνατότητες και την
αποτελεσματικότητα των αγώνων, όταν έχουν στόχους και περιεχόμενο
ανατροπής, αποφασιστικότητα στις μορφές, δημοκρατία και αποφάσεις στα
χέρια των αγωνιζόμενων για να εμπνέουν.
Το βέβαιο είναι, πως για να νικήσει η ασίγαστη πάλη του λαού μας, για
να μετατραπούν οι διάχυτες αντιστάσεις και η βαθιά δυσαρέσκεια σε ένα
αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής απαιτείται ένα ταξικά
ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα και μια άλλη Αριστερά,
ανατρεπτική και αντικαπιταλιστική. Η γενική απεργία της Τετάρτης 6
Νοέμβρη, μπορεί να προκηρύχθηκε –από τις δυνάμεις του υποταγμένου
συνδικαλισμού και όχι μόνο- μακριά από τις μάχες του Σεπτέμβρη, πρέπει
όμως να γίνει αφετηρία στην ανάπτυξη της πάλης των εργαζομένων. Να έχει
όχι μόνο μαζική συμμετοχή, δηλώνοντας ότι το κίνημα είναι εδώ και
οργανώνει την αντεπίθεσή του, αλλά κυρίως συνέχεια. Γιατί το βέβαιο
είναι, ότι ο λαϊκός παράγοντας, το κίνημα, θα ξαναβγεί στο προσκήνιο πιο
αποφασιστικά, βάζοντας τη σφραγίδα του ξανά. Απαντώντας στην επίθεση,
όχι μόνο την οικονομική, αλλά συνολικά, ενάντια στις προβοκάτσιες, την
καταστολή και το πλέγμα ολοκληρωτισμού που επιβάλλουν οι κυρίαρχες
δυνάμεις για να «μαντρώσουν» τις αντιστάσεις και τις τάσεις αμφισβήτησης
και ρήξης. Και αυτή η αντεπίθεση, χρειάζεται οργάνωση και δουλειά, σε
όλα τα επίπεδα. Σε αυτό το δρόμο θα συμβάλλει το ανατρεπτικό ταξικό
ρεύμα και η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Όλοι στην απεργία και στους
νέους αγώνες.
του Δημήτρη Γκόβα
ΠΗΓΗ: prin.gr
