Αριστερή κατεύθυνση στο μίσος του κόσμου κατά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης
Έγιναν λοιπόν και οι τελετές ανάληψης της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι επίσημοι προσκεκλημένοι έδωσαν παράδειγμα σπαρτιατικής λιτότητας, ενώ άκουσαν κατανυκτικά το "Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ" από τα χείλη της Μαρίας Φαραντούρη, σε αυτήν την εμετική παράσταση υποταγής ενός αριστερού παρελθόντος στα σύγχρονα τέρατα τύπου Μπαρόζο και Χέρμαν βαν Ροπμέι... Την ίδια στιγμή στα Προπύλαια και την Ομόνοια οι διμοιρίες έσπρωχναν, χτύπαγαν και ψέκαζαν του διαδηλωτές δείχνοντας ανάγλυφα το πραγματικό περιεχόμενο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με άλλες κινήσεις και οργανώσεις της εκτός των τειχών Αριστεράς (Σχέδιο Β, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, ΚΟΑ κ.ά.) "σήκωσαν το γάντι" ενάντια στην απαγόρευση των διαδηλώσεων: Δεν έκαναν το ίδιο δυστυχώς ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δίνοντας τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να επιλέγει και να υλοποιεί τέτοιες χουντικής έμπνευσης αποφάσεις. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι δεν θα συνεχίσουν αυτήν την απαράδεκτη τακτική, που αντικειμενικά μόνο την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ ενισχύει.
Αν και αναμενόμενες και κάπως τυπικές οι ομιλίες των "ηγετών" είχαν τη σημασίας τους. Ο πρόεδρος της επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο, αφού απέδωσε "φόρο τιμής" στον ελληνικό λαό και εκτίμησε ότι "το πρόγραμμα πάει καλά", βασικά απαίτησε "να μη διακυβευτεί η επιτυχία του"! Στην κοινή συνέντευξη με τον Αντ. Σαμαρά και σε ερώτηση σχετικά με την προοπτική κυβερνητικής αλλαγής στην Ελλάδα φρόντισε να είναι λιγότερο... ευγενικός. "Όποτε υπήρξε πολιτική αστάθεια", είπε, "το χρέος ανέβηκε και (...οι χώρες αυτές) τιμωρήθηκαν αμέσως από τις αγορές". Άλλωστε το "πρόγραμμα στην Ελλάδα δεν πήγε σαν τις άλλες χώρες στην Ευρώπη γιατί αντιμετώπισε πολιτικές δυσκολίες"! Ναι, από την αντίσταση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, θα προσθέταμε εμείς. Είναι η μόνη αλήθεια που είπε.
Ο πρωθυπουργός, μέσα στον γνωστό λογοτεχνικό του οίστρο, πρόβαλε τον διεθνή του ρόλο με μια ομιλία κομμένη και ραμμένη για τις... ελληνικές ευρωεκλογές. Την επόμενη περίοδο είπε "το διακύβευμα είναι αν θέλουμε ή δεν θέλουμε την Ευρώπη". Και προχώρησε κατακεραυνώνονταν τις αντιΕΕ, αντινατοϊκές και αντιδυτικές ιδέες. Ο σοσιαλδημοκράτης γερμανός υπουργός Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγερ που επισκέφτηκε την Ελλάδα το είπε κάτι παραπάνω από καθαρά: "Μη δημιουργούμε στους Έλληνες περισσότερες αυταπάτες από αυτές που ήδη έχουν"! Το παραμύθι πως "δεν χρειάζεται νέο μνημόνιο" και η "Ελλάδα θα βγει το 2014 στις αγορές" τέλειωσε τις μέρες αυτές.
Η πάλη κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ρήξη και αποδέσμευση από αυτόν τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό θα σφραγίσει καταλυτικά ολόκληρο το πολιτικό αγώνα την ερχόμενη περίοδο. Η αστική τάξη βάζοντας "τη στρατηγική στο τιμόνι" κάνει πιο βαθιά και πιο σκληρά τα πολιτικά διλήμματα: ΕΕ ή χάος; ΝΑΤΟ και δυτικός κόσμος ή μετατροπή σε Σκόπια και Βοσνία; Μεταρρυθμίσεις ή πείνα, ανεργία και εξαθλίωση;
Τα πολιτικά αυτά διλήμματα δεν είναι τεχνικά αλλά βαθιά ταξικά και πολιτικά. Η ευρωζώνη και η ΕΕ έχουν θωρακιστεί με ένα δρακόντειο θεσμικό πλέγμα επιβολής μιας μόνιμης "μνημονιακής κατάστασης", με ή χωρίς ΔΝΤ. Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των αποικιοκρατικών δανειακών συμβάσεων αντικειμενικά οδηγεί σε έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, συνολικότερα σε ένα δρόμο σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, των πολυεθνικών και των τραπεζιτών που στηρίζουν στρατηγικά αυτήν την πολιτική, σαν μέσο για την εκτίναξη της εκμετάλλευσης και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ευρώ ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος.
Ο "άλλος δρόμος" στη ελληνική κοινωνία είναι αναγκαίος και μπορεί να ανοίξει στο βαθμό που κατακτά τους εργαζόμενους και το λαό, που δένεται με τα προβλήματά του, όταν οι εργαζόμενοι οργανώνονται στα δικά τους όργανα για να τον επιβάλλουν, όταν αλλάζουν οι ταξικοί και πολιτικοί συσχετισμοί.
Είναι λάθος να πιστεύει κανείς πως μια πολιτική κατεύθυνση γίνεται πιο "ρεαλιστική" περιορίζοντας τεχνητά τον ορίζοντα της αναμέτρησης, κατατεμαχίζοντάς τη σε επιμέρους "στάδια" και "βήματα". Πρέπει να διδαχτούμε από το γεγονός ότι η 'ρεαλιστική στροφή" του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει πολιτικά τον κόσμο (άσχετα αν εκλογικά πολλοί τον θεωρούν μονόδρομο) ακριβώς γιατί υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως είναι αδύνατο να υλοποιηθεί το παραμικρό χωρίς εφ' όλης της ύλης σύγκρουση με τους δανειστές και την ΕΕ. Διαφορετικά οι "υποσχέσεις" είναι ακριβώς "μη ρεαλιστικές".
Η μάχη δεν θα είναι εύκολη. Σε ένα κρεσέντο εξωραϊσμού και μεταρρυθμισμού της ΕΕ, ο πρώην επαναστάτης Αντόνιο Νέγκρι θεωρεί ελπίδα τη υποψηφιότητα Τσίπρα για επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διότι δίνει μια εναλλακτική λύση ανάμεσα στη "νεοφιλελεύθερη Επιτροπή"και τον αντιπολιτευτικό εθνικισμό. Την ίδια ώρα η Μαρί Λεπέν στη Γαλλία δηλώνει ότι η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται και στόχος είναι "η κατεδάφισή της", για να δώσει τη θέση της στην "Ευρώπη των εθνών", διεκδικώντας την πρωτιά στις επερχόμενες ευρωεκλογές...
Στην Ελλάδα πρέπει να δώσουμε ένα παράδειγμα πώς το δικαιολογημένο μίσος των λαών απέναντι στα καθάρματα και τους βαρόνους των Βρυξελλών και στην εγχώρια ολιγαρχία θα γίνει θετική εργατική και λαϊκή, αριστερή, αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική διέξοδος, κόβοντας, ανάμεσα στα άλλα, αποφασιστικά το δρόμο και στην εθνικιστική, ξενοφοβική και ρατσιστική ακροδεξιά ρητορική. Αλλά αυτό απαιτεί καθαρές κουβέντες. Έξω από ευρώ και ΕΕ, ρήξη με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Συνολικά άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία χωρίς χρέος, μνημόνια, ευρώ, ΕΕ, με προοπτική την εξουσία των εργαζομένων και μια σύγχρονη επαναστατική προοπτική, συμβολή σε μια διεθνιστική ανατρεπτική ελπίδα στην περιοχή μας, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.
του ΑΝΤΩΝΗ ΔΡΑΓΑΝΙΓΟΥ
ΠΡΙΝ 12/01/2014
