Φοβούνται την Αριστερά του "'Εξω από τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ"
Το πρόβλημα της διαρκούς πολιτικής αστάθειας και ειδικά του ελλείμματος κυβερνητικής σταθερότητας, όπως όλα δείχνουν, θα οδηγηθεί σε νέα ένταση μετά το διαφαινόμενο μαύρισμα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τον Μάη. Ταυτόχρονα ενισχύεται η προσπάθεια πλήρους ενσωμάτωσης και συμμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε μια γραμμή κυβερνητικής διαχείρισης, που προφανώς θα έχει φιλολαϊκό προφίλ (αλλιώς δεν έχει λόγο ύπαρξης), αλλά δεν θα συγκρούεται, δεν θα σπάει τον ευρωτοίχο, δεν θα ανατρέπει την κατάσταση.
Όσο κι αν μοιάζει "μικρό" ζήτημα σε σχέση με το άμεσο μεγάλο θέμα της κυβερνητικής διαχείρισης, ιδιαίτερος στόχος του συστήματος αποτελεί το κτύπημα της ανατρεπτικής Αριστεράς, "που λέει έξω από το ευρώ, την ΕΕ και ΝΑΤΟ", σύμφωνα με τη χαρακτηριστική δήλωση Σαμαρά στις ΗΠΑ, που τοποθετούσε αυτές τις αριστερές απόψεις στο "άλλο άκρο". Τα ίδια είπαν Σαμαράς και Μπαρόζο στις 8 Ιανουαρίου, στην επίσημη έναρξη της ελληνικής προεδρίας, όταν η αστυνομία απαγόρευσε τη συγκέντρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γνωρίζουν όλοι αυτοί ότι σε απότομες καμπές των εξελίξεων και ειδικά σε στιγμές όξυνσης της ταξικής πάλης, αποσάθρωσης της επιρροής των αστικών κομμάτων και ανοιχτής ένταξης της ρεφορμιστικής Αριστεράς στο παιχνίδι της διαχείρισης του συστήματος ακόμα και μικρές δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που όμως έχουν κοινωνική αναφορά, μετωπική λογική, σαφές ανατρεπτικό πρόγραμμα πάλης και αναπτυγμένη επαναστατική τακτική και πολιτική ευφυΐα, μπορούν να παίξουν κρίσιμο ρόλο. Γι' αυτό όλοι αυτοί εχθρεύονται και δεν θέλουν να υπάρξει μαζική μετωπική ανατρεπτική Αριστερά, που θα σηκώσει τη σημαία του "Έξω" από τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ, της δι-εξόδου από τη μνημονιακή καπιταλιστική βαρβαρότητα και τη νατοϊκή πολεμική ιμπεριαλιστική μηχανή. Μια Αριστερά που είναι "Έξω" από το σύστημα και τη διαχείριση, αλλά μέσα στον κόσμο, στους αγώνες και τις αγωνίες του. "Έξω" από την κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και την ηττοπάθεια του ΚΚΕ, "έξω" από κάθε λογική δορυφοροποίησης και ενσωμάτωσης στο ανερχόμενο ρεφορμιστικό ρεύμα, αλλά "μέσα" και μαζί με τον μαχόμενο κόσμο της Αριστεράς για αποτελεσματική και νικηφόρα κοινή δράση στο μαζικό κίνημα. Για μια Αριστερά που συνδέει το "Έξω από την ΕΕ", τα ζωτικά αιτήματα των εργαζομένων, των ανέργων, των φτωχομεσαίων στρωμάτων της πόλης και των αγροτών, των νέων με το αίτημα της ρήξης και της αποδέσμευσης από την ευρώ-φυλακή, που προσδίδει αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο στις σύγχρονες κοινωνικές και δημοκρατικές διεκδικήσεις για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού (και όλων των λαών) από τη δυναστεία της ΕΕ, των δανειστών και συνολικά του κεφαλαίου. Γι' αυτό όλοι αυτοί εχθρεύονται την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που παλεύει σταθερά για μια τέτοια προοπτική, για μια άλλη ανατρεπτική Αριστερά, για ένα άλλο νικηφόρο κίνημα.
Θέλοντας να συμβάλλει σε αυτή τη δυνατότητα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επεξεργάστηκε την πολιτική πρόταση της μετωπικής συμπόρευσης των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ και αντιδιαχειριστικών δυνάμεων της Αριστεράς. Η επεξεργασία αυτής της κατεύθυνσης και η προσπάθεια προς αυτό το δρόμο αποτελούν σημαντικά βήματα μπροστά. Αφενός γιατί οδήγησαν στην αναζήτηση δρόμων ευρύτερης μετωπικής συσπείρωσης δυνάμεων που προέρχονται από άλλες θέσεις, πέρα από τη λογική "εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς", αφετέρου γιατί ανέδειξε το αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο, που προσδίδει σε μια κίνηση τον ανατρεπτικό ή όχι χαρακτήρα. Προφανώς τα δύο αυτά στοιχεία πρέπει να αντιμετωπίζονται στη διαλεκτική τους ενότητα, αλλιώς μπορεί να οδηγούν σε εκτρώματα.
Δυστυχώς στη διαδικασία συζήτησης για τη μετωπική συμπόρευση δεν υπήρξε πολιτική συμφωνία, παρά τα θετικά βήματα που έγιναν. Έχει αξία να αναζητήσουμε τις πολιτικές αιτίες γι' αυτό, τις πολιτικές διαφοροποιήσεις, υπερβαίνοντας μια συζήτηση (ή και άγονη αντιπαράθεση) για τη διαδικασία. Το κρίσιμο σημείο (είχε φανεί από νωρίς) ήταν τελικά το ζήτημα της στάσης απέναντι στον πολιτικό στόχο της εξόδου από την ΕΕ, βασικό κριτήριο για να είναι μια πολιτική πρόταση ρήξης και ανατροπής (σύμφωνα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Το Σχέδιο Β' υποβάθμισε αυτή την πλευρά σαν "στόχο των αγώνων" και σε σαφή υποτίμηση σε σχέση με το στόχο της εξόδου από το ευρώ (για μια πιο αναλυτική παρουσίαση των διαφορετικών προσεγγίσεων δείτε το κείμενο των Α. Δραγανίγου και Γ. Μπαλάση narnet.gr και την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση).
Δεν πρόκειται για θετική εξέλιξη αλλά βεβαίως δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Πρέπει καταρχήν να αντιμετωπιστεί σοβαρά, ως έκφραση πολιτικών διαφορών, που δεν μπόρεσαν να συντεθούν και όχι σαν εμφάνιση της λογικής του "γκρουπούσκουλου", όπως έσπευσαν κάποιοι εύκολα να πουν. Γραφίδες από τον κεντροαριστερό Τύπο ανακάλυψαν αίφνης την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να γράψουν για την Αριστερά που τσακώνεται για το "φύλο των αγγέλων". Ε, βέβαια, όταν καταπίνεις αμάσητο ολόκληρο Βουδούρη (και κάνεις και ολοσέλιδη προβολή του), είναι λίγο δύσκολο να καταλάβεις τον αγώνα μιας Αριστεράς για θέσεις και προγράμματα, αντί να ασχολείται πώς θα μοιράσει τις καρέκλες.
Η πολιτική λογική της μετωπικής συμπόρευσης παραμένει ενεργή. Το πολιτικό πλαίσιο που ενέκρινε το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την προηγούμενη Κυριακή αποτελεί ουσιαστική βάση για συσπείρωση δυνάμεων. Η αναγκαιότητα και η μεγάλη δυνατότητα για την πολιτική και εκλογική ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής, αντιΕΕ Αριστεράς, για την ισχυροποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι μπροστά μας.
Όταν κάποια πράγματα δεν μπορούν να γίνουν μέσα στα γραφεία, χρειάζεται ο ζωογόνος αέρας της κοινωνίας, των εργαζομένων, των αγωνιζόμενων. Από κει θα αντλήσει δύναμη και έμπνευση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με μια μεγάλη πολιτική εξόρμηση.
του ΓΙΑΝΝΗ ΕΛΑΦΡΟΥ
ΠΡΙΝ 23/02/2014
