Οι αγώνες και οι εργαζόμενοι αναζητούν νικηφόρα αναμέτρηση
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΝΑΡ – ΑΓΓΕΛΟΣ ΧΑΓΙΟΣ
Αρκετοί αγωνιστές πήραν το λόγο στην εκδήλωση του ΝΑΡ, στο Πολυτεχνείο, την περασμένη Τετάρτη. Λόγω χώρου δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε όσα σημαντικά ειπώθηκαν. Παρουσιάζουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από την ομιλία του Α. Χάγιου, κεντρικού ομιλητή της εκδήλωσης:
«Οι αγώνες, σε κάθε νέα φάση τους, φέρουν ένα νέο δυναμικό στην επιφάνεια, ειδικά στο χώρο της νεολαίας, που μειοψηφικά αλλά επίμονα, αναζητά μια άλλη πολιτική, ένα άλλο κίνημα και μια άλλη Αριστερά.
Η πολιτική πρόταση απόκρουσης – ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου, των κυβερνήσεών του και της ΕΕ τροφοδοτείται από τους αγώνες και τα συμπεράσματά τους, την αναζήτηση της επόμενης μέρας και της προοπτικής τους. Δεν αρκούν αγώνες, που δεν μπορούν να νικήσουν κάπου, να αποκρούσουν κάποιο από τα μέτρα που προωθούνται. Γιατί αλλιώς καταλήγουν στην απογοήτευση και τροφοδοτούν – σε δεύτερο χρόνο – την ιδιώτευση, τον ατομισμό, τη συντηρητικοποίηση των συσχετισμών.
Δεν μας αρκεί μια κοινοβουλευτικού χαρακτήρα εξαργύρωση – διασπάθιση αυτής της ανάτασης, είτε του τύπου του ΣΥΝ είτε του ΚΚΕ, που πατάει ακριβώς στην αναποτελεσματικότητα των αγώνων, για να εκμαυλίσει – εξοικειώσει τους εργαζομένους με την ιδέα ότι ‘τι να κάνουμε, αφού δεν μπορούμε να νικήσουμε, τουλάχιστον ας τους τιμωρήσουμε εκλογικά’.
Ο πρωτοπόρος κόσμος του αγώνα, οι απεργοί των ΟΤΑ και της ΔΕΗ, οι φοιτητές και οι δάσκαλοι αναζητούν πιο βαθιά τα γιατί της ‘μη νίκης’ και το πώς μιας νίκης. Εκ των πραγμάτων συνδέουν τα ερωτήματα αυτά με ευρύτερες ανησυχίες για την κοινωνία, την πολιτική και την Αριστερά.
Η πολιτική πρόταση ανατροπής της επίθεσης τροφοδοτείται από την κρίση του ΠΑΣΟΚ, μια κρίση φυσιογνωμίας που έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά και δεν σχετίζεται μόνο με την ηγετική του διαμόρφωση. Είναι αποτέλεσμα της ουσιαστικά ταυτόσημης με τη ΝΔ πολιτικής του.
Τροφοδοτείται επίσης από τις διεργασίες στην επίσημη Αριστερά, που κάθε άλλο παρά αδιατάρακτα βαδίζει. Το ΚΚΕ κλονίζεται από την αδυναμία του να συμβάλλει σε νικηφόρους αγώνες του εργατικού κινήματος, κλονίζεται από την άνοδο του ΣΥΝ, για να απαντήσει όμως καταφεύγοντας σε νέου τύπου γραφειοκρατικό, κομματικοκεντρισμό και χωρίς αντικυβερνητικό μέτωπο προς τη ΝΔ. ο Συνασπισμός ικανοποιείται με τα υψηλά ποσοστά, τα οποία όμως τον πιέζουν – με αποτελέσματα – και σε συνδυασμό και με την κοινωνική του βάση διολισθαίνει προς μια πιο ‘υπεύθυνη’ πολιτική. Και στα δύο κόμματα αναπτύσσονται έτσι φωνές κριτικής, αναζήτησης και διαφοροποίησης από αριστερά, που δεν βολεύονται με την κοινοβουλευτική μέθη.
Τροφοδοτείται τέλος από αγωνιστές του διάσπαρτου η και οργανωμένου δυναμικού της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που έχοντας ως τώρα θητεύσει σε διάφορους αδιέξοδους δρόμους, αναζητά βήματα στην κατεύθυνση ενός αισθητού αντικαπιταλιστικού πόλου, που θα σπάει το περιθώριο, θα μετασχηματίζει – μεταφράζει συνολικά πολιτικά τις κινηματικές δράσεις.
Είναι αποτέλεσμα, όλα αυτά, του γεγονότος ότι υπάρχουν πλατιά τμήματα των εργαζόμενων που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο σημερινό πολιτικό σύστημα. Η τάση αυτή είναι αντανάκλαση της δραματικής όξυνσης του κοινωνικού ζητήματος και δεν σχετίζεται μόνο με την τρέχουσα συγκυρία: Συμπυκνώνεται στη συνολική αποτυχία της ‘νεοφιλελεύθερης διαχείρισης’ και της αστικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα. Στο οικονομικό, στο γεωστρατηγικό, στο περιβαλλοντικό, στο πολιτικό, στο πεδίο των διεθνών σχέσεων.
Ο ευρύτερος αστικός συνασπισμός εξουσίας, επιδιώκει να καθηλώσει την τάση αποτοίχισης από την αστική πολιτική, στα όρια ενός ρεύματος διαμαρτυρίας, ανησυχούσας κοινής γνώμης, ανάθεσης και κοινοβουλευτικής τοποθέτησης, και να ακυρώσει την πολιτικής τοποθέτησης, και να ακυρώσει την πολιτική αγωνιστική στράτευση σα ανατρεπτική, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
Η μεγάλη πρόκληση για τις δυνάμεις της Αριστεράς συνολικά και ιδιαίτερα της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής, βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το σημείο: Το αντιφατικό αυτό ρεύμα είτε θα αναπτυχθεί, θα βαθύνει πολιτικά και στρατηγικά, ώστε να συγκρουστεί αποτελεσματικά και να δημιουργήσει ρήγματα στην πολιτική του κεφαλαίου, ανοίγοντας δρόμους για την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την κοινωνική χειραφέτηση, είτε θα οπισθοχωρήσει κοινωνικά και πολιτικά προς τον αστικό δικομματισμό ή προς τις ποικίλες καθεστωτικές εναλλακτικές λύσεις.
Το μεγάλο ζητούμενο σε αυτή τη φάση, η καρδιά της πολιτικής πρότασης της Αριστεράς, πρέπει να είναι η μετατροπή αυτού του ρεύματος σε ένα μαζικό ενωτικό πολιτικό κίνημα ανατροπής με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Για την απόκρουση, την ήττα και την ανατροπή της διαρκούς αντεργατικής, τρομοκρατικής και πολεμικής εκστρατείας του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, των ΗΠΑ και της ΕΕ καθώς και των κυβερνήσεων που την προωθούν, για την επίτευξη κατακτήσεων προς όφελος των εργαζομένων. μέσο και όπλο για αυτές τις καταχτήσεις, για την ανάσα που χρειάζεται ο κόσμος της εργασίας, δεν μπορεί να είναι καμιά κυβέρνηση».
ΠΡΙΝ 06/04/2008
.png)
