ΝΙΚΟΣ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑΣ
Η Πρωτομαγιά του 2008, μέρα αποτίμησης της δράσης και της πολιτικής κατεύθυνσης του εργατικού κινήματος, έχει και μια πρόσθετη φόρτιση. Συμπίπτει με τη συζήτηση μέσα στους εργαζόμενους, για τα συμπεράσματα του τελευταίου απεργιακού αγώνα ενάντια στην αντιασφαλιστική κυβερνητική επίθεση, τους προβληματισμούς και τις ζυμώσεις για τα όρια του πολιτικού συστήματος και την ειδική θέση της Αριστεράς. Μαζί φυσικά με την υπογράμμιση των διεθνιστικών καθηκόντων της τάξης, εξαιρετικά επίκαιρη στο τοπίο της προσπάθειας αναζωπύρωσης των εθνικισμών αλλά και της πίεσης για εθνική συναίνεση και στην Ελλάδα. Είναι στα καθ’ ημάς η προσπάθεια της κυβέρνησης να πάρει ρεβάνς και να κλείσει το ρήγμα με την εργαζόμενη πλειοψηφία, δια της εθνικής στοίχισης.
Συμπίπτει επίσης με την τεράστια οικονομική κρίση, που καταλήγει στην εξανέμιση του εργατικού μισθού είτε μέσω της ακρίβειας, είτε μέσω του τοκισμού των δανείων. Πάντα όμως έχοντας ως κοινό παρανομαστή τους αναντίστοιχους με τις σύγχρονες ανάγκες μισθούς. Μισθούς που για άλλη μια φορά, υπέγραψε ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός, ακριβώς τη στιγμή που το «δια ταύτα» για τους εργαζόμενους ήταν πώς θα πιεστεί παραπέρα η κυβέρνηση. Η κίνηση αυτή ήταν συνεπής με τη συνολικότερη λογική «συνδαιτυμόνα» στα αστικά σχέδια της ανάπτυξης που έχει επιλέξει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, λογική δέσμευσης για υπηρέτηση της «κοινωνικής ειρήνης», που είναι τόσο απαραίτητη για το αστικό πολιτικό σύστημα, σε μια περίοδο ρευστότητάς του.
Από αυτή τη σκοπιά, η πρόταση των δυνάμεων του Νέου Εργατικού Κινήματος, πολιτικών συνιστωσών της ευρύτερης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αγωνιστών από το Συντονιστικό των Σωματείων, πρωτοπόρων εργαζόμενων, για μια ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση στη φετινή Πρωτομαγιά καθίσταται αυτονόητη. Η ενωτική αυτή ανεξάρτητη συγκέντρωση ακόμα περισσότερο φέτος μπορεί να απαντήσει και στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ, αλλά και στις πρωτοβουλίες αυτόκεντρης επιβεβαίωσης του ΠΑΜΕ, που δεν μπορεί να αντιληφθεί την ευρύτερη εργατική κινητικότητα, αρνείται σε πραγματική βάση την ανάγκη υπέρβασης του καθεστωτικού συνδικαλισμού, και από αυτή την άποψη δεν μπορεί να πείθει πως έχει σχέδιο κλιμάκωσης των εργατικών αγώνων. Γι’ αυτό και είναι προβληματική η στάση οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΕΚ, ΑΡΑΣ, Αριστερή Ανασύνταξης) όπως εκδηλώθηκε σε κοινή σύσκεψη πολιτικών οργανώσεων που έγινε την Τετάρτη, για συνέχιση της προσκόλλησης στη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, που δεν έχει κανένα δικαίωμα να επιθεωρεί τις εργατικές δυνάμεις, στο έδαφος της ανάσχεσης των εργατικών αγώνων που τελικά, έστω και προσωρινά πετυχαίνει.
Για το ΝΑΡ μεγάλο ζητούμενο της εποχής μας, όπως τονίζει στην πρωτομαγιάτικη ανακοίνωσή του, είναι «μια τολμηρή και σε βάθος ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που θα διαχωρίζεται από τον αστικό – γραφειοκρατικό συνδικαλισμό τύπου ΓΣΕΕ και θα υπερβαίνει τη στρατηγική ανεπάρκεια και τη ρεφορμιστική λογική του ΠΑΜΕ». Είναι ένα «νέο ταξικό εργατικό κίνημα που θα ενώνει ειδικευμένους και ανειδίκευτους, Έλληνες και ξένους, σταθερά και ελαστικά εργαζόμενους και ανέργους, ένα κοινωνικό και πολιτικό κίνημα εργατικής, λαϊκής αντιπολίτευσης, αντίστασης και ανατροπής της πολιτικής κυβέρνησης, ΕΕ, κεφαλαίου». Είναι τέλος, «η οικοδόμηση ενός μαχόμενου πολιτικού ρεύματος της ριζοσπαστικής κοινωνικής δράσης, της αντικαπιταλιστικής πάλης, της άλλης Αριστεράς της κομμουνιστικής της νέας εποχής».
Το πραγματικό στοίχημα, λοιπόν, είναι η φετινή Πρωτομαγιά και οι ανεξάρτητες συγκεντρώσεις – εκδηλώσεις που θα υποστηριχτούν από τις ανεξάρτητες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις σε όλη την Ελλάδα, να αποτελέσει το βάθρο για να αξιοποιηθεί περισσότερο η δυνατότητα ευρύτερης πολιτικοποίησης της πάλης των πρωτοπόρων εργαζομένων. Να είναι το βήμα αυτές οι δυνάμεις όλο και περισσότερο να αποκτούν χαρακτηριστικά εκπροσώπων ενός συνολικού αντικαπιταλιστικού ρεύματος μέσα στο εργατικό κίνημα, που με άλλους όρους θα τροφοδοτεί και την ανάπτυξη μιας μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης που θα αντιστέκεται και θα εμποδίζει κάθε προσπάθεια χειροτέρευσης της ζωής των εργαζομένων, έχοντας όμως στο τιμόνι τη λογική πως αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν απειλεί και έμπρακτα απαιτεί να πάρει πίσω και κομμάτι από τα κέρδη. Γι’ αυτό και η πρόταση αυτών των δυνάμεων για διοργάνωση της ανεξάρτητης ταξικής συγκέντρωσης από σωματεία και συνδικαλιστές, με τη συλλογή υπογραφών θα μπορούσε να είναι ένα βήμα σε αυτή την κατεύθυνση.
Επίσης, η φετινή Πρωτομαγιά πρέπει να είναι και ένας σταθμός, όχι μόνο αποτίμησης και συμπερασμάτων των μέχρι τώρα απεργιακών αγώνων που ήδη αναφέρθηκε, αλλά και μια μάχιμη και συγκεκριμένη προετοιμασία ενάντια στο δεύτερο κύμα των αντεργατικών εξαγγελιών της κυβέρνησης γύρω από το Ασφαλιστικό, στο δημόσιο τομέα αυτή τη φορά. Είναι κοινή πεποίθηση πως δεν αρμόζει στην αριστερή πτέρυγα των χωρών, στο συντονισμό των σωματείων, ο ρόλος του παρατηρητή ή πολύ περισσότερο της αναμονής στις εξελίξεις. Στις αρχές της εβδομάδας θα οριστικοποιηθούν τα ζητήματα του ακριβούς χώρου της ανεξάρτητης εργατικής συγκέντρωσης και των όρων μαζικής παρέμβασης.
ΠΡΙΝ 20/04/2008
.png)
