Το νομοσχέδιο για την ασφάλιση που δόθηκε στη δημοσιότητα επιβεβαίωσε τις πληροφορίες που είχαν δει το φως της δημοσιότητας το προηγούμενο διάστημα. Με τα 154 άρθρα του θίγει έμμεσα ή άμεσα τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων - κυρίως όμως δημιουργεί έναν κοινωνικό εφιάλτη ουσιαστικά μη ασφάλισης για τις νέες γενιές και για τα τμήματα της ελαστικής και περιστασιακής εργασίας, που ή δεν θα πάρουν σύνταξη ούτε στα 70 ή θα πάρουν σύνταξη-επίδομα κηδείας στα πολύ βαθιά τους γεράματα.
Σε αυτά τα άρθρα δεν ανιχνεύεται το ελάχιστο μέτρο για το ότι 1 στους 5 εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος και το 70% των συνταξιούχων παίρνει σύνταξη κάτω από 600 ευρώ. Δεν περιλαμβάνεται ούτε μία δέσμευση για την απρόσκοπτη χορήγηση των ήδη θεσμοθετημένων κρατικών πόρων (πολύ περισσότερο για αύξησή τους), για την επιστροφή των καταληστευθέντων χρημάτων, για την απόδοση των ανείσπρακτων οφειλών, για την ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών των ταμείων, για την καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής και της ανασφάλιστης εργασίας - κι ας είναι αυτά οι λόγοι που έχουν οδηγήσει τα ταμεία σε οικονομικό βατερλώ.
Επιπλέον, ο νόμος δεν ακυρώνει ούτε μία από τις αντεργατικές ρυθμίσεις των νόμων Σιούφα και Ρέππα. Αντίθετα, οδηγεί σε κατάργηση στην πράξη της έννοιας της δημόσιας ασφαλιστικής προστασίας. Λόγοι τακτικής και κατακερματισμού των εργατικών αντιδράσεων οδήγησαν την κυβέρνηση να μεταθέσει χρονικά τις αλλαγές στα βαρέα και ανθυγιεινά και στο Δημόσιο, ενώ η ανάγκη εξασφάλισης ενός παραισθησιογόνου δήθεν «κοινωνικής δικαιοσύνης» οδήγησε στο διπλασιασμό των ετών που απαιτούνται για την απόληψη βουλευτικής σύνταξης.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του κοινωνικού κανιβαλισμού που διαπερνά το νομοσχέδιο είναι τούτο: Αυξάνει το χρόνο ασφάλισης που είναι αναγκαίος για τη χορήγηση βιβλιαρίου υγείας από 50 σε 100 ένσημα το χρόνο (από 40 σε 80 για τους οικοδόμους) και για παροχές σε χρήμα από 100 σε 120. Πρόκειται για μέτρο που στην ουσία ακυρώνει την υγειονομική περίθαλψη και τις παροχές αυτές για εκατοντάδες χιλιάδες ελαστικά και περιστασιακά εργαζόμενων και μεταναστών - για εκείνους, δηλαδή, που τις έχουν περισσότερο ανάγκη.
Με το νομοσχέδιο αυξάνονται τα όρια συνταξιοδότησης για μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων με ένα πλήθος ρυθμίσεων: Κατά δύο χρόνια για όσους εντάσσονται στα βαρέα και ανθυγιεινά, από τα 58 στα 60 για όσους έχουν συμπληρώσει τα 35 χρόνια ασφάλισης, από 50 σε 55 για τις μητέρες με ανήλικο παιδί κ.λπ. Επιπλέον, θεσπίζονται αντικίνητρα για πρόωρη έξοδο στη σύνταξη (για κάθε χρόνο πρόωρης συνταξιοδότησης η σύνταξη θα μειώνεται από το 2009 κατά 6% από 4,5%) και κίνητρα για την παραμονή στην εργασία και μετά τα 65 έτη (για κάθε χρόνο εργασίας άνω των 65 ετών η σύνταξη θα αυξάνεται κατά 3,3% από 3%). Και αυτά, υπό ιδανικές συνθήκες, γιατί στους νέους (που κατά μέσο όρο εισέρχονται με κάποια σταθερότητα στην εργασία στα 29,5 έτη) και σε όσους αλλάζουν εργασία ή δεν κολλούν κάθε χρόνο 300 ένσημα η ανάγκη συμπλήρωσης των 35 ετών πλήρους ασφάλισης (10.500 ενσήμων) εξακοντίζει την πραγματική ηλικία συνταξιοδότησης πολύ πάνω από τα 65.
Μια ακόμη σημαντική αλλαγή είναι το πλαφόν στις επικουρικές συντάξεις, ώστε να μην υπερβαίνουν το 20% της κύριας σύνταξης (για ορισμένα τμήματα εργαζομένων αυτό οδηγεί σε μειώσεις ως και 40% της επικουρικής) και το πάγωμα στις συντάξεις όσων εξήλθαν από την εργασία με υψηλότερες αποδοχές. Εν τω μεταξύ, λειτουργεί ο νόμος Ρέππα για το δημόσιο, που από 1.1.2008 μειώνει σταδιακά το ποσοστό αναπλήρωσης για τη βασική σύνταξη από 80% σε 70% αλλά και τη βάση υπολογισμού (τελευταία πενταετία, όχι τα δώρα Χριστουγέννων - Πάσχα και το επίδομα αδείας).
Κεντρική κατεύθυνση του νομοσχεδίου είναι η ενοποίηση 133 ταμείων σε 13 (5 κύριας ασφάλισης, 6 επικουρικής και 2 πρόνοιας), με τρόπο που συρρικνώνει δικαιώματα (ειδικά στον κλάδο υγείας) και ισοπεδώνει προς τα κάτω τις παροχές, ιδιαίτερα για τους νέους εργαζόμενους.
Τέλος, μια ακόμη κεντρική επιλογή είναι η δημιουργία του Ασφαλιστικού Κεφαλαίου Αλληλεγγύης Γενεών, με πόρους που θα προέλθουν από τη δέσμευση του 10% των κοινωνικών πόρων των ταμείων, του 10% των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις και του 4% από το ΦΠΑ. Το σύνολο αυτών των εσόδων θα μετακυλιστούν έμμεσα ή άμεσα στους εργαζόμενους, οδηγώντας στην ουσία σε έμμεση αύξηση των εργατικών εισφορών. Τα 1,1 δισ. που θα συγκεντρώνονται ετησίως γι' αυτό το κεφάλαιο θα συσσωρεύσουν ως το 2019 (όταν θα μπορεί να ανοίξει) ποσό ίσο με το ένα τρίτο των σημερινών αποθεματικών των ταμείων (32 δισ.) και το ένα έκτο των καταληστευθέντων πόρων (πάνω από 60 δισ.)!
ΠΡΙΝ 09/03/2008 - ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΗΝΑΚΑΚΗΣ
.png)
