Το βέτο αντίδοτο στους αγώνες; Η ελληνική αστική τάξη αποδεικνύει ποιος είναι το μικρό αφεντικό στα Βαλκάνια
Tο προαναγγελθέν και προσυνεννοημένο, όπως όλα δείχνουν, βέτο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, μαζί με τα δύο χαμηλής έντασης και μικρής σχετικά συμμετοχής εθνικιστικά συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη, ήταν τα στοιχεία που σφράγισαν τις εξελίξεις αυτής της εβδομάδας στο «εθνικό μέτωπο».
Το συγκαταβατικό προς τις θέσεις της Αθήνας κλίμα που, πλην λίγων εξαιρέσεων (Τουρκία, Νορβηγία), κυριάρχησε στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών και οι δηλώσεις που έκαναν ο Γιάαπ ντε Χόοπ Σχέφερ και η Κοντολίζα Ράις, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Ο πρώτος υπενθύμισε, όπως είχε κάνει και κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, ότι υπάρχει διαφωνία «ανάμεσα σε μια σύμμαχο, που είναι η Ελλάδα, και μια μη σύμμαχο, που είναι η ΠΓΔΜ», ενώ η Ράις ζήτησε την κατανόηση όλων, γιατί δεν πρέπει να διακινδυνεύσουν «να εξωθηθεί η Ελλάδα σε πολιτική αυτοκτονία».
Βεβαίως, η Ουάσινγκτον θα απαιτήσει το επόμενο διάστημα από την κυβέρνηση της ΝΔ να αποδείξει, ακόμη πιο πειστικά, ότι είναι καλή σύμμαχος και αξίζει την κατανόησή της στην αντιπαράθεση με τα Σκόπια. Και τρόποι για να το κάνει υπάρχουν πολλοί: Η αποστολή επιπλέον στρατευμάτων στο κατεχόμενο Αφγανιστάν, η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, ο πολλαπλασιασμός των διευκολύνσεων που παρέχονται επί ελληνικού εδάφους στα αμερικανονατοϊκά στρατεύματα, μέχρι και το πάγωμα του -ιδιαιτέρως ενοχλητικού για τις ΗΠΑ- φλερτ με τη Ρωσία του Πούτιν.
Η επισήμανση αυτής της πλευράς, δηλαδή των ανταλλαγμάτων, έχει ξεχωριστή σημασία. Διότι η κυβέρνηση Καραμανλή είναι προφανές ότι θα επιδιώξει να πουλήσει ακριβά την «εθνικά υπερήφανη στάση» της στο εσωτερικό (χωρίς να αποκλείεται ότι θα πάει με αυτήν σε εκλογές). Με την ελπίδα, φυσικά, ότι έτσι θα ικανοποιήσει τα πατριωτικά αισθήματα «όλων των Ελλήνων» και θα αμβλύνει την ταξική αγανάκτηση που προκαλεί στους εργαζόμενους η βίαιη και βαθύτατα αντιδραστική μεταρρύθμιση που προωθεί στο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό σύστημα. Ειδικά η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις, δεν χωράει καμία αμφιβολία πως θα θελήσει, με το βλέμμα στο πολιτικό της μέλλον, να ξεπλύνει ένα μέρος τουλάχιστον από τις κατηγορίες που την καταδιώκουν για ακραίο φιλοαμερικανισμό.
Πάντως, αν είναι αλήθεια -και είναι- ότι η ΝΔ αποτελεί μια κυβέρνηση πειθήνια στα μεγάλα και ενιαία σχέδια του ελληνικού κεφαλαίου, τότε η διπλή «κόκκινη κάρτα» (όπως εύστοχα έγραψαν τα Νέα την Παρασκευή) που έδειξε αυτή την εβδομάδα, στους ασφαλισμένους και τα Σκόπια, αποδεικνύει ξεκάθαρα προς ποια κατεύθυνση στρέφονται τη συγκεκριμένη περίοδο τα πυρά του μπλοκ εξουσίας.
Αφενός, επιδιώκεται με κάθε μέσο η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και η καταστολή των κινημάτων τους, με στόχο τόσο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της (εσωτερικής) κερδοφορίας των επιχειρήσεων όσο και τη διασφάλιση συνθηκών κοινωνικής ειρήνης, έτσι ώστε να συνεχιστεί ανεμπόδιστη η «εποποιΐα» του ελληνικού καπιταλισμού στα Βαλκάνια. Όπως άλλωστε έδειξαν τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν την Πέμπτη, οι άμεσες ελληνικές επενδύσεις στις διάφορες χώρες των Βαλκανίων (συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας) έχουν φτάσει τα 14 δισεκατομμύρια ευρώ, με την Ελλάδα να είναι ο πρώτος ξένος επενδυτής σε ΠΓΔΜ, Αλβανία και Σερβία και να βρίσκεται στην τρίτη θέση σε Βουλγαρία και Ρουμανία.
Αφετέρου, ζητούμενο είναι να καταλάβουν τα Σκόπια και, εμμέσως πλην σαφώς, όλες οι προς Βορρά γειτονικές χώρες ότι το μικρό αφεντικό στην περιοχή είναι η Ελλάδα και αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση. Απέναντι δε σε αυτό το δεδομένο, η αστική τάξη της ΠΓΔΜ (που ούτως ή άλλως τρέμει το ενδεχόμενο διάσπασης, κατά το πρότυπο του Κοσόβου) δεν έχει να αντιτάξει τίποτε άλλο παρά το κραυγαλέο ξεπούλημά της στους Αμερικανούς και, κατά δεύτερο λόγο, στην ΕΕ - και, για να λέμε την αλήθεια, μέχρι σήμερα δεν τα έχει καταφέρει άσχημα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι έχει ήδη αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» από την πλειοψηφία των χωρών - μελών του ΟΗΕ.
Ουδείς μπορεί σήμερα να προδιαγράψει σε ποιο βαθμό θα ευοδωθούν οι στόχοι της ελληνικής αστικής τάξης στα Βαλκάνια. Σίγουρα, ωστόσο, είναι δύο πράγματα: Πρώτον, ότι δεν επιδεικνύει τον ίδιο τσαμπουκά όταν αντίπαλός της είναι η Τουρκία, όπως έχει αποδειχθεί στα Ίμια, το Κυπριακό, την ΕΕ ή ακόμη και τη Θράκη. Δεύτερον, ότι η Αριστερά και δη η επαναστατική της πτέρυγα, δεν μπορεί να μιλά για «δίκαιο και επιβεβλημένο βέτο», καθώς έτσι εγκλωβίζεται και αναιρεί οτιδήποτε διεθνιστικό έχει καταφέρει να ψελλίσει
ΠΡΙΝ 09/03/2008 - ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
.png)
